Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς
Την 2α Μαρτίου ορίσθηκε να εορτάζεται η μνήμη ενός από τους νεωτέρους αγίους των ημερών μας, παπά-Νικολάου Πλανά εφημερίου του Αγίου Ιωάννου του Αγρού (σήμερα οδού Βουλιαγμένης) του Αγίου Ελισσαίου στην Πλάκα και του Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού. Ο παπά-Νικόλας Πλανάς γεννήθηκε στην Νάξο το 1851. Οι γονείς του Καπετάν-Γιάννης και Αυγουστίνα ήταν άνθρωποι ευσεβείς και εύποροι. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε από τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό κοντά στον οποίο έμαθε να διαβάζει το Ψαλτήρι και να συμμετέχει στην θεία Λατρεία, καθώς τον διακονούσε στο Ιερό Βήμα. Έκδηλα ήταν από την παιδική του ηλικία η ευσέβεια του στο Θεό και η φιλευσπλαχνία του. Πολλές φορές το ψωμί που του έδινε η μητέρα του αλλά και τα ρούχα του τα μοιραζόταν με άλλα φτωχά παιδιά της γειτονιάς του. Σε ηλικία 19 ετών έχασε τον πατέρα του και μαζί με την μητέρα του έφυγαν από την Νάξο και ήλθαν στην αφιλόξενη τότε Αθήνα. Κατόπιν πιέσεων ης μητέρας του παντρεύτηκε την Ελένη Προβελεγκίου από τα Κύθηρα και απέκτησε ένα παιδί τον Ιωάννη ο ποίος ήταν μόλις τριών ετών όταν ο Νικόλαος έχασε την γυναίκα Του.
Ανοικτός τώρα ο δρόμος για τον Νικόλαο να δοθεί ολοκληρωτικά στον Θεό και την Εκκλησία Του. Στις 28 Ιουλίου του 1879 χειροτονείται διάκονος στον Ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας και μετά 5 έτη πρεσβύτερος στον Ναό του Αγίου Ελισαίου στην ίδια περιοχή. Εκεί έψαλλε κάθε Κυριακή ο αείμνηστος διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Γράφει ο Παπαδιαμάντης για τον παπά-Πλανά «Γνωρίζω ένα ιερέα είς τας Αθήνας• είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκώτερος των ανθρώπων». Η χαρά του και η ζωή του ήταν να λατρεύει τον Θεό «ημέρας και νυκτός» να κάνει Λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπερινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω απ’ αυτά ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα τον «παππού» που τα μικρά παιδιά με τα αθώα μάτια τους τον έβλεπαν να ανυψώνεται από την γη όταν λειτουργούσε αλλά και όταν περπατούσε στον δρόμο. Εμφορούμενος από γνήσιο Ορθόδοξο πνεύμα, εκφραστής της αγιορείτικης παράδοσης, άοκνος λειτουργός του Τριαδικού Θεού, παράσερνε και τους πλέον αδιάφορους και ακατάνυκτους και τους έκανε χριστιανούς. Όλη η έγνοια και η φροντίδα του γέροντα ήταν η σωτηρία των προβάτων. Τα πρόβατα του ήθελε ν’ ανακουφίσει και ας ήτανε ο ίδιος διψασμένος κουρασμένος με στεγνό λαρύγγι, ύστερα από χιλιάδες ονόματα που είχε μνημονεύσει. Επί χρόνια έσερνε μαζί του δέματα από χαρτιά κιτρινισμένα που πάνω σε αυτά ήτανε γραμμένα ένα πλήθος ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Λέει πάλι ο Παπαδιαμάντης «κάθε ψνχοχάρτι, αφού ά,ταξ τον το δώοης το κρατά δια πάντοτε και μνημονεύει δύο και τρείς χιλιάδες ονόματα γι’ αυτό διαρκεί δύο ώρες η ιτροσκομιδή και άλλες δύο ώρες η Θεία Λειτουργία αλλά κανείς δεν βαρύνεται (βαριέται)». Τέτοια ήταν η κατάνυξη που δημιουργούσε.
Η μεγάλη του ευλάβεια, η απεριόριστη καλοσύνη του και η υπερβολική αφιλοχρηματία του, η άφθαστη ιεροπρέπεια του, ενέπνεαν τον σεβασμό σε όλους ανεξαιρέτως, αφανείς και επισήμους. Αλλά και ο Θεός επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν του δούλου του και τον εδόξασε με τα ουράνια χαρίσματα, της Θαυματουργίας και της διοράσεως.
Αμέτρητα είναι τα θαύματα του και εν ζωή και μετά την κοίμησή του. Εθεράπευε ασθενείς απεμάκρυνε δαιμόνια, προέλεγε τα μέλλοντα, έλυνε δύσκολα Θέματα με θεϊκή σοφία. Παιδί ακόμη επληροφόρησε τους γονείς του για τον καταποντισμό του καϊκιού τους έξω από την Πόλη. Αξιώθηκε ακόμη να έχει οπτασίες αγίων όπως του Αγίου Παντελεήμονα και του προφήτη Ελισσαίου. Το τέλος του οσιακό. Το απλό και φτωχοντυμένο «γεροντάκι» την 28η Φεβρουαρίου Κυριακή του Ασώτου κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας έχασε τις αισθήσεις του.
Παρά τις φροντίδες των οικείων του η πορεία της υγείας του δεν ήταν αναστρέψιμη. Περί την 3η μ.μ. της 2ας Μαρτίου αντίκρυσεν Ήλιον εντός του δωματίου του, του οποίου η λάμψις όπως έλεγε εδυσκόλευε τους οφθαλμούς του. Το βράδυ της ίδιας μέρας (2ας Μαρτίου 1932) ύστερα από 52 χρόνια συνεχούς διακονίας αφού έκανε το σημείο του Σταυρού
ψιθύρισε: «Τον δρόμο τετέλευκα! Δόξα σοι ο Θεός. Η Θεία Χάρη να σας ευλογεί» και απεδήμησεν εις Κύριον.
Χιλιάδες κόσμου από τα πέρατα των Αθηνών παρηκολούθησαν την ταφή του στην οποία παρέστη και ο Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών Χρυσόστομος. Καταξιωμένος με την αγία του ζωή στην συνείδηση του πιστού λαού του Θεού, ανακηρύχθηκε Άγιος υπό του Πατριαρχείου το 1992 τη εισηγήσει του μακαριστού μητροπολίτη και συμπατριώτη του Νικοδήμου Βαλληνδρά του οποίου έργο είναι και η ακολουθία του Αγίου.
Απολυτίκιον
Τάς του πλάνου παγίδας
εκφυγών ιερώτατε,
απλανώς επορεύθης
δια βίου πατήρ ημών Νικόλαε αοίδιμε Πλανά,
ουράνια χαρίσματα λαβών,
αγρυπνίαις και νηστείαις ιερουργών οσίως τω
Κυρίω σου,
Όνπερ καθικετεύων εκτενώς Νάξιον ιεράτευμα πρέσβευε
δωρηθείναι και ημίν το θείον έλεος.
Την 2α Μαρτίου ορίσθηκε να εορτάζεται η μνήμη ενός από τους νεωτέρους αγίους των ημερών μας, παπά-Νικολάου Πλανά εφημερίου του Αγίου Ιωάννου του Αγρού (σήμερα οδού Βουλιαγμένης) του Αγίου Ελισσαίου στην Πλάκα και του Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού. Ο παπά-Νικόλας Πλανάς γεννήθηκε στην Νάξο το 1851. Οι γονείς του Καπετάν-Γιάννης και Αυγουστίνα ήταν άνθρωποι ευσεβείς και εύποροι. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε από τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό κοντά στον οποίο έμαθε να διαβάζει το Ψαλτήρι και να συμμετέχει στην θεία Λατρεία, καθώς τον διακονούσε στο Ιερό Βήμα. Έκδηλα ήταν από την παιδική του ηλικία η ευσέβεια του στο Θεό και η φιλευσπλαχνία του. Πολλές φορές το ψωμί που του έδινε η μητέρα του αλλά και τα ρούχα του τα μοιραζόταν με άλλα φτωχά παιδιά της γειτονιάς του. Σε ηλικία 19 ετών έχασε τον πατέρα του και μαζί με την μητέρα του έφυγαν από την Νάξο και ήλθαν στην αφιλόξενη τότε Αθήνα. Κατόπιν πιέσεων ης μητέρας του παντρεύτηκε την Ελένη Προβελεγκίου από τα Κύθηρα και απέκτησε ένα παιδί τον Ιωάννη ο ποίος ήταν μόλις τριών ετών όταν ο Νικόλαος έχασε την γυναίκα Του.
Ανοικτός τώρα ο δρόμος για τον Νικόλαο να δοθεί ολοκληρωτικά στον Θεό και την Εκκλησία Του. Στις 28 Ιουλίου του 1879 χειροτονείται διάκονος στον Ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας και μετά 5 έτη πρεσβύτερος στον Ναό του Αγίου Ελισαίου στην ίδια περιοχή. Εκεί έψαλλε κάθε Κυριακή ο αείμνηστος διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Γράφει ο Παπαδιαμάντης για τον παπά-Πλανά «Γνωρίζω ένα ιερέα είς τας Αθήνας• είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκώτερος των ανθρώπων». Η χαρά του και η ζωή του ήταν να λατρεύει τον Θεό «ημέρας και νυκτός» να κάνει Λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπερινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω απ’ αυτά ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα τον «παππού» που τα μικρά παιδιά με τα αθώα μάτια τους τον έβλεπαν να ανυψώνεται από την γη όταν λειτουργούσε αλλά και όταν περπατούσε στον δρόμο. Εμφορούμενος από γνήσιο Ορθόδοξο πνεύμα, εκφραστής της αγιορείτικης παράδοσης, άοκνος λειτουργός του Τριαδικού Θεού, παράσερνε και τους πλέον αδιάφορους και ακατάνυκτους και τους έκανε χριστιανούς. Όλη η έγνοια και η φροντίδα του γέροντα ήταν η σωτηρία των προβάτων. Τα πρόβατα του ήθελε ν’ ανακουφίσει και ας ήτανε ο ίδιος διψασμένος κουρασμένος με στεγνό λαρύγγι, ύστερα από χιλιάδες ονόματα που είχε μνημονεύσει. Επί χρόνια έσερνε μαζί του δέματα από χαρτιά κιτρινισμένα που πάνω σε αυτά ήτανε γραμμένα ένα πλήθος ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Λέει πάλι ο Παπαδιαμάντης «κάθε ψνχοχάρτι, αφού ά,ταξ τον το δώοης το κρατά δια πάντοτε και μνημονεύει δύο και τρείς χιλιάδες ονόματα γι’ αυτό διαρκεί δύο ώρες η ιτροσκομιδή και άλλες δύο ώρες η Θεία Λειτουργία αλλά κανείς δεν βαρύνεται (βαριέται)». Τέτοια ήταν η κατάνυξη που δημιουργούσε.
Η μεγάλη του ευλάβεια, η απεριόριστη καλοσύνη του και η υπερβολική αφιλοχρηματία του, η άφθαστη ιεροπρέπεια του, ενέπνεαν τον σεβασμό σε όλους ανεξαιρέτως, αφανείς και επισήμους. Αλλά και ο Θεός επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν του δούλου του και τον εδόξασε με τα ουράνια χαρίσματα, της Θαυματουργίας και της διοράσεως.
Αμέτρητα είναι τα θαύματα του και εν ζωή και μετά την κοίμησή του. Εθεράπευε ασθενείς απεμάκρυνε δαιμόνια, προέλεγε τα μέλλοντα, έλυνε δύσκολα Θέματα με θεϊκή σοφία. Παιδί ακόμη επληροφόρησε τους γονείς του για τον καταποντισμό του καϊκιού τους έξω από την Πόλη. Αξιώθηκε ακόμη να έχει οπτασίες αγίων όπως του Αγίου Παντελεήμονα και του προφήτη Ελισσαίου. Το τέλος του οσιακό. Το απλό και φτωχοντυμένο «γεροντάκι» την 28η Φεβρουαρίου Κυριακή του Ασώτου κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας έχασε τις αισθήσεις του.
Παρά τις φροντίδες των οικείων του η πορεία της υγείας του δεν ήταν αναστρέψιμη. Περί την 3η μ.μ. της 2ας Μαρτίου αντίκρυσεν Ήλιον εντός του δωματίου του, του οποίου η λάμψις όπως έλεγε εδυσκόλευε τους οφθαλμούς του. Το βράδυ της ίδιας μέρας (2ας Μαρτίου 1932) ύστερα από 52 χρόνια συνεχούς διακονίας αφού έκανε το σημείο του Σταυρού
ψιθύρισε: «Τον δρόμο τετέλευκα! Δόξα σοι ο Θεός. Η Θεία Χάρη να σας ευλογεί» και απεδήμησεν εις Κύριον.
Χιλιάδες κόσμου από τα πέρατα των Αθηνών παρηκολούθησαν την ταφή του στην οποία παρέστη και ο Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών Χρυσόστομος. Καταξιωμένος με την αγία του ζωή στην συνείδηση του πιστού λαού του Θεού, ανακηρύχθηκε Άγιος υπό του Πατριαρχείου το 1992 τη εισηγήσει του μακαριστού μητροπολίτη και συμπατριώτη του Νικοδήμου Βαλληνδρά του οποίου έργο είναι και η ακολουθία του Αγίου.
Απολυτίκιον
Τάς του πλάνου παγίδας
εκφυγών ιερώτατε,
απλανώς επορεύθης
δια βίου πατήρ ημών Νικόλαε αοίδιμε Πλανά,
ουράνια χαρίσματα λαβών,
αγρυπνίαις και νηστείαις ιερουργών οσίως τω
Κυρίω σου,
Όνπερ καθικετεύων εκτενώς Νάξιον ιεράτευμα πρέσβευε
δωρηθείναι και ημίν το θείον έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου