Η εορτή του Νέου έτους
Το βαθύτερον νόημα του χρόνου δια τον άνθρωπον

Με την βοήθειαν του Θεού εντός ολίγου εισερχόμεθα εις το νέον έτος . Εις τον «νέον ενιαυτόν της χρηστότητος του Κυρίου». Ένας ακόμη χρόνος ανήκει πλέον ανεπιστρεπτί εις το παρελθόν και την αιωνιότητα του Θεού. Η 1η Ιανουαρίου δια την Εκκλησίαν έχει κατ’ άρχήν ένα διπλούν εορτολογικόν περιεχόμενον. Εορτάζει αφ’ ενός μεν την περιτομήν του Κυρίου και αφ’ ετέρου την μνήμην του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου.
Και η μεν περιτομή αναφέρεται εις το γεγονός της ονοματοδοσίας του Χριστού, η οποία, κατά τον Ίουδαϊκόν νόμον, ελάμβανε χώραν την ογδόην ημέραν από της γεννήσεως του παιδίου και αποτελεί δια τον Ιησούν στοιχείον που πιστοποιεί την θείαν Αυτού ενσάρκωσιν. Ο Θείος Λόγος «μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβε Θεός ών κατ’ ουσίαν... και νόμον εκπληρών περιτομήν θελήσει κατεδέχει σαρκικήν...!», όπως χαρακτηριστικά λέγει το Απολυτίκιον της εορτής, δια να παύση «τα σκιώδη και περιέλη το κάλυμμα των παθών ημών».
Αλλά εορτάζει και την μνήμην ενός μεγάλου πατρός της Εκκλησίας, του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος με την προσωπικότητά του, τα σοφά συγγράμματα και την αποφασιστικότητά του εσημάδευσε την ζωήν της Εκκλησίας και την καθόλου χριστιανικήν Θεολογίαν. Η υμνολογία της εορτής ουσιαστικά αναφέρεται εις τα δύο αυτά εκκλησιαστικά γεγονότα.
Αν και η υμνολογία της εορτής ουδόλως αναφέρεται εις τον εορτασμόν του Νέου έτους, η Εκκλησία περιβάλλει και το γεγονός αυτό με δοξολογίαν και αίνον προς τον Θεόν, όστις είναι ου μόνον ο δημιουργός αλλά και ο «δοτήρ της ζωής και της ευτυχίας ημών». Χαρακτηριστικός είναι ο ύμνος της Δοξολογίας επί τω νέω έτει: «Ο των αιώνων ποιητής και Δεσπότης... την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον... και εύφορον πάσι το έτος χορήγησον». Και ιδιαίτερα η προς τούτο ευχή της Εκκλησίας: «Κύριε ο Θεός ημών, ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος... ο καταξιώσας ημάς εις νέον ενιαυτόν εισελθείν... ευλόγησον όμβρους ειρηνικούς προς καρποφορίαν τη γη δώρησαι• τους αέρας υγιεινάς και ευκράτους... Την νεότητα παιδαγώγησον, το γήρας περικράτησον... κλπ».
Ο ίδιος ο Θεός, ως άναρχος, αιώνιος και ατελεύτητος είναι άχρονος. Ως εκ τούτου δεν υπάρχουν δι’ αυτόν ημέραι, μήνες και έτη. Αλλά και η Εκκλησία εις την θείαν διάστασίν της είναι υπερκόσμια και υπερχονική και δεν επηρεάζεται ουδέ κατευθύνεται από την φθαρτότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων. Ο Απόστολος Ιάκωβος παρομοιάζει τα του κόσμου ως ατμίδα λέγων, «ουκ επίστασθε το της αύριον• ποία η ζωή υμιίν; ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη» (Ιακώβου 4, 14).
Επειδή όμως η Εκκλησία είναι ως Θεανθρώπινος οργανισμός όπως ακριβώς και ο Ιδρυτής της, είναι πολύ φυσικόν εις την πορείαν της να συμπορεύονται εν αυτή το Θείον και το ανθρώπινον. Ο Θεός Λόγος «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και συνανεστράφη ανθρώποις», με μίαν λέξιν έγινε Θεάνθρωπος και εθέωσε τον άνθρωπον, ανεκαίνισε δε και μετεμόρφωσε ου μόνον τα του κόσμου αλλά και την Δημιουργίαν ολόκληρον.
Η Εκκλησία εις την επίγειαν διάστασίν της αποδέχεται την φθαρτότητα και την συμβατικότητα τού χρόνου. Με τα μέσα όμως, τα οποία διαθέτει, ήτοι την Θείαν Χάριν και δη το αίμα του Κυρίου, χαρίζει εις τα πνευματικά της τέκνα την αιωνιότητα.
Με την ευκαιρία της εισόδου μας εις τον «Νέον ενιαυτόν» και τον εορτασμόν της 1ης του έτους, θα επιχειρήσωμεν εν μεγίστη συντομία να εμβαθύνωμεν εις την έννοιαν του χρόνου, την σχέσιν αυτού προς τον άνθρωπον και την αιωνιότητα.
«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος».
Ο άνθρωπος χαιρετίζει την αρχήν του νέου έτους με ποικίλα συναισθήματα, με θερμές ευχές και γεμάτος ελπίδα δια τον νέον ενιαυτόν. Ο άνθρωπος, ως λογικόν ον, δεν μένει αδιάφορος εις την εναλλαγήν των χρονικών γεγονότων, αλλ’ έπιθυμει να ανεύρη και να καθορίση την έννοιαν και την σημασίαν αυτών δια την ζωήν και την ύπαρξίν Του. Ο άνθρωπος, ως ψυχοσωματικόν ον, ζει εν τω κόσμω, αλλά και ο κόσμος υπάρχει εν χρόνω. Ο άνθρωπος γεννάται μέσα εις τον χρόνον, αναπτύσσεται και αφανίζεται μέσα εις αυτόν. Παρά ταύτα ο χρόνος είναι και παραμένει δι’ αυτόν ένα μυστήριον, αν και όλοι τον θεωρούν γνωστόν και αυτονόητον.
Ο χρόνος αποκαλύπτει την αλήθειαν της ζωής του ανθρώπου. Και η αλήθεια αυτή συμβαδίζει με την φθοράν και τον θάνατον. Αν ο άνθρωπος δεν βιώση και δεν αποδεχθή υπαρξιακά αυτήν την πραγματικότητα, μένει ξένος προς την αλήθειαν της ζωής και της υπάρξεώς του.
Διά τον σκεπτόμενον λοιπόν άνθρωπον έντονον προβάλλεται το ερώτημα: Τί είναι χρόνος; Αν δε θελήση να δώση ένα συγκεκριμένον περιεχόμενον εις την έννοιαν του χρόνου, θα περιέλθη εις πολλά αδιέξοδα, διότι αι γνώμαι των διαφόρων φιλοσόφων μεμονωμένως, των φιλοσοφικών συστημάτων, αλλά και των Θρησκειών, ποικίλλουν.
Οι προσωκρατικοί Φιλόσοφοι, όταν αναφέρονται εις τον χρόνον, δεν προχωρούν εις την βαθυτέραν ανάλυσιν και διερεύνησίν του. Ο Πλάτων συνδέει την μεταβλητότητα με τον χρόνον και το αμετάβλητον με την αιωνιότητα. Κατά τον Αριστοτέλη, ο χρόνος είναι μία όψις της συνεχούς κινήσεως των σωμάτων. Όταν σημειώνομεν το προ και το κατόπιν εις την κίνησιν, ήτοι όταν διακρίνωμεν δύο σημεία εις την κίνησιν και εν μεσολαβούν διάστημα εις αυτά, τότε αναγνωρίζομεν τον χρόνον. «Αριθμός κινήσεως, γράψει, κατά το πρότερον καί ύστερον». Οι νεοπλατωνικοί εννοούν τον χρόνον υποκειμενικώς, ο δε Πλωτίνος συνδέει τον χρόνον ουχί με τον φυσικόν κόσμον, αλλά με την ψυχήν και την αιωνιότητα. Ο χρόνος κατ’ αυτόν είναι η ζωή της ψυχής, συνισταμένη εις την κίνησιν, δι’ ης η ψυχή μεταβαίνει από την μίαν κατάστασιν ζωής εις την άλλην.
Εις την χριστιανικήν Εκκλησίαν και Θεολογίαν ο χρόνος δεν είναι κάτι το ξεχωριστόν από την αιωνιότητα, αλλά ταυτίζεται και περικλείει την πρόγευσίν της. Η Βασιλεία του Θεού δεν έρχεται μετά από τον χρόνον, αλλά αρχίζει μέσα σ’ αυτόν. Με τον Ιησούν Χριστόν το έσχατον προσφέρεται μέσα εις το παρόν. Διότι ό Χριστός με την ζωήν, την διδασκαλίαν, τον θάνατον και την Ανάστασίν Του, έδωσε εις τον άνθρωπον την προοπτικήν της αιωνιότητος: «Ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού• ο δε ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Ιωάν. 2, 17). Μετά τον Ιησούν κάθε στιγμή της Ιστορίας προσλαμβάνει εσχατολογικόν χαρακτήρα. Δι’ αυτό βιούντες εν χρόνω και ζώντες εκάστοτε εν τω παρόντι, ευρισκόμεθα εν μέσω του παρελθόντος και του μέλλοντος. Προς το παρελθόν αναγόμεθα διά της πίστεως, το δε μέλλον απεκδεχόμεθα δι’ ελπίδος. Ο Απόστολος Παύλος λέγει περί τού παρελθόντος ότι «πίστει νοούμεν κατηρτίσθαι τους αιώνας» (Εβρ. 11,3), Περί δε του μέλλοντος ότι «εκ πίστεως ελπίδα δικαιοσύνης απεκδεχόμεθα» (Γαλάτας 5, 5).
Αι δύο αυταί έννοιαι του χρόνου, το παρελθόν και το μέλλον, ήτοι η πίστις και η ελπίς, συνδέονται δια της αγάπης, ήτις είναι ο τρόπος, διά του οποίου εκάστοτε βιούμεν το παρόν, εν συναρτήσει προς το παρελθόν και το μέλλον.
Το παρελθόν προβάλλει ως πείρα, ως Ιστορία, ως παθήματα, ως θλίψεις, ως κόπος και μόχθος, δηλαδή ως παράδοσις, και το μέλλον, ως προσδοκία, ως ανάστασις, ως παλιγγενεσία, ως δικαίωσις και αποκατάστασις, ως εκπλήρωσις θείων αποκαλύψεων, αι οποίαι φυλάσσονται εις τα ιερά άδυτα της ψυχής του ανθρώπου και ενεργοποιούν την βούλησίν του διά να πράξη εκείνο, το οποίον είναι συμφέρον όχι μόνον εις τον παρόντα κόσμον, αλλά προπαντός διά την απόκτησιν της αιωνιότητος, την οποίαν ο Σαρκωθείς Θεός εχάρισεν εις τους πιστεύοντας εις Αυτόν.
Με τον Ιησούν Χριστόν το έσχατον προσφέρεται μέσα εις το παρόν. Κάθε στιγμή της Ιστορίας προσλαμβάνει εσχατολογικόν χαρακτήρα. Ο Χριστός με την ζωήν, την διδασκαλίαν, με τον θάνατον και την Ανάστασίν του έδωσεν εις τον άνθρωπον την προοπτικήν της αιωνιότητος.
Ο Άγιος Ειρηναίος διδάσκει ότι «ο Θεός έγινε έγχρονος, διά να γίνωμεν ημείς οι έγχρονοι άνθρωποι αιώνιοι». Ο άγιος θέλει να δείξη με αυτό ότι το «χρονικόν κορυφώνεται εις το αιώνιον ήδη εδώ εις την γην».Ο Χριστός, λοιπόν, δεν καταλύει τον χρόνον, κατά τον Παύλον Ευδοκίμοφ, αλλά τον πληροί, του δίδει νέαν αξίαν και τον εξαγοράζει. Τα αληθινά γεγονότα δεν χάνονται, αλλά μένουν ως παρακαταθήκη μέσα εις την μνήμην του Θεού. Η ευχή δια τους νεκρούς ζητει από τον Θεόν να τους διατηρήση εις την μνήμην του: «και μνήσθητι πάντων των κεκοιμημένων επ’ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου». Αυτή η αναφορά αποδεικνύει ότι η αιωνιότης του ανθρώπου δεν αποτελεί απουσίαν του χρόνου, αλλά πλήρωσιν αυτού. Το Μεσσιανικόν συμπόσιον θα περιλάβη εις την τράπεζάν του ου μόνον τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, αλλά και τους ανθρώπους όλων των Ιστορικών εποχών.
Το νέον έτος αποτελεί διά τον καθένα μας μίαν πρόκλησιν και μίαν πρόσκλησιν εις το τραπέζι της αιωνιότητος του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος εις την Α’ προς Τιμόθεον επιστολήν του συμβουλεύει:
«επιλαβού της αιωνίου ζωής», εις δε την Α’ Κορ. ‚ 21- 31 διδάσκει ότι «ο Καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστίν, ίνα... οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι• παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου».
Ο χρόνος, λοιπόν, έχει νόημα σωστικόν και αποτελεσματικόν, μόνον ως «Τώρα». Εις την διάρκειαν αυτήν του εκάστοτε «τώρα», πρέπει να γίνουν αι ορθαί επιλογαί και να ληφθούν αι κατάλληλοι αποφάσεις. Η σωτηρία ή η απώλεια ευρίσκεται εις στενήν συνάφειαν με το «νυν» και με το «τώρα». Ο χρόνος είναι το μέγα ταμιευτήριον των επιλογών μας. Με βάσιν τας αποταμιεύσεις μας εις αυτό το τώρα, θα αποφασισθή η θέσις μας εις την αιωνιότητα του Θεού.
Η Εκκλησία είναι ο παρατεινόμενος Χριστός εις τον χρόνον και την αιωνιότητα.
Εις την Εκκλησίαν ο χρόνος είναι ελπίδα. Είναι ελπίδα Αναστάσεως και υπέρβασις της φθοράς και του θανάτου. Είναι δοξολογία, προσευχή και ευχαριστία αυτάς τας αγίας ημέρας.
Όλοι μας θα ανταλλάξωμεν ευχάς και θα δεχθώμεν ευχάς. Ομως δεν πρέπει να λησμονώμεν ότι χρειάζεται και ο δικός μας αγώνας και η δική μας προσπάθεια δια να γίνουν πραγματικότης αι ευχαί των φίλων. Ο Απόστολος βροντοφωνεί, ιδίως εις την αρχήν του έτους:
«Βλέπετε ουν πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφεσ. 5, 16). Διότι «ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν η μέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6, 2).
Και, τέλος, ο Απόστολος Πέτρος προτρέπει: «Εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε, ειδότες ότι ου φθαρτοίς, αργυρίω ή χρυσίω, ελυτρώθητε... αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού... ώστε την πίστιν υμών και ελπίδα είναι εις Θεόν» (Α’ Πέτρου 1, 17 -21).

Γεώργιος Σ. Παπαδάκης

ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΜΑΣ ΕΣΥ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ
Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά στα πρόθυρα της μεγάλης και κοσμοσωτήριας γιορτής των Χριστουγέννων. Η σκέψη μας , η φαντασία, ο στοχασμός μας αγκαλιάζει τη φάτνη, τους Ποιμένες, τους Μάγους, τον Αστέρα, τους Αγγέλους, τον Αγγελικό ύμνο.
Ο Κύριος πριν έλθει στη γη μας ήταν ο μεγάλος Αναμενόμενος. Μια πονεμένη και ταλαιπωρημένη ανθρωπότης, πληγωμένη θανάσιμα από τα φαρμακερά βέλη της αμαρτίας, περίμενε εναγωνίως την εξ' ύψους επίσκεψή Του. Και όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμου, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν».(Γαλ. δ 4).
Ο Παντοκράτωρ Λόγος του Θεού, που υπάρχει προ των αιώνων, γεννιέται τώρα κατά σάρκα. Τοποθετείται στη φάτνη σαν βρέφος και γίνεται ορατός από ανθρώπινα μάτια. Εκείνος που κρατά το παν και σφίγγει στη χούφτα Του το σύμπαν, περιβάλλεται με μικρά σπάργανα. Η γη πνιγμένη μέσα στο πνευματικό σκοτάδι, μέσα στην πνευματική της φτώχεια, δεν είχε να προσφέρει κατάλυμα κατάλληλο για το Θεό της!... Πήγαινε να γεννηθής στη σπηλιά, του είπε η γη. Αργύρια δεν έχεις! «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον»(Ιωαν α΄ 11).
Ναι, ήλθε ο μεγάλος Αναμενόμενος. Τον είδαν οι « αγραυλούντες ποιμένες» της Βηθλεέμ. Ο άγγελος τους εμήνυσε « χαράν μεγάλην…ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος». Και εκείνοι ήλθαν και βρήκαν «βρέφος κείμενον εν τη φάτνη»(Λουκ β΄10-11, 16).
Τη νύχτα της γεννήσεως Του, τον ανύμνησαν στρατιές αγγελικές με ουράνιους ύμνους και υπερκόσμιες αρμονίες(Λουκ.β΄ 13). Έπειτα Τον είδαν, Τον άκουσαν και Τον ακολούθησαν οι απλοί και φτωχοί ψαράδες της Γαλιλαίας(Α΄ Ιωαν α΄1-3). Και ομολόγησαν ότι είναι πραγματικά «ον έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται» (Ιωαν α΄46). Τα εγκατέλειψαν όλα και ήλθαν κοντά Του. Οι αμαρτωλοί κοντά Του γίνονται άγιοι. Ο παντοδύναμος λόγος Του ανασταίνει νεκρούς και νεκρωμένες ψυχές. Ήταν όπως πραγματικά τον περίμεναν οι άνθρωποι, Κραταιός και δυνατός, Σωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων.
Και σήμερα, είκοσι αιώνες μετά τον ερχομό Του, Τον αναζητούμε με την ίδια λαχτάρα, για να μας σώσει και για να μας κυβερνήσει. Είναι ο μεγάλος μας Αναζητούμενος. Πριν έλθει ο Κύριος οι άνθρωποι έφτιαχναν αγάλματα, βωμούς και είδωλα.
Σήμερα φτιάχνουμε πυραύλους και διαστημόπλοια που διασχίζουν το στερέωμα. Αν και εξωτερικά υπάρχουν εντυπωσιακές επιτυχίες σε πολλούς τομείς,εσωτερικά ο οργανισμός της κοινωνίας παρουσιάζει συμπτώματα φθοράς, τα οποία έντονα μας προβληματίζουν. Καταρρέει η διεθνής οικονομία, καταρρέουν οι θεσμοί. Απαξιώνονται οι φορείς. Ισοπεδώνονται οι αξίες. Παντού εξαπλώνεται η σήψη.
Στο σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θέλουμε αναφορά στις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Τον Ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφασίζει την καθαίρεση των χριστιανικών συμβόλων από τους δημόσιους χώρους. Η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δέχονται ότι ο γάμος δεν είναι απαραίτητο να συνάπτεται μεταξύ δυο προσώπων διαφορετικού φύλου. Η διαφθορά στην πολιτική γίνεται ενδημική. Το μαύρο χρήμα διακινείται σχεδόν ελεύθερα. Η διαπλοκή πολιτικής και οικονομικών συμφερόντων έγινε καθεστώς. Το οικονομικό έγκλημα διαπράττεται ασύστολα από ανθρώπους υπεράνω υποψίας. Η μάστιγα των ναρκωτικών κατάντησε λερναία ύδρα. Η αξία της ανθρώπινης ζωής υποτιμάται συνεχώς. Οι σεξουαλικές διαστροφές δυστυχισμένων και αξιολύπητων ανθρώπων αντιμετωπίζονται ως φυσιολογικές καταστάσεις. Το εμπόριο της λευκής (αλλά και της μαύρης) σάρκας ανθεί… Αυτά δειγματοληπτικώς.
Βάσει των επιστημονικών προβλέψεων και των κοινωνιολογικών μελετών, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον, θα πρέπει να προετοιμάζεται για τα χειρότερα που έρχονται με καλπάζοντα ρυθμό. Δεν θα εξετάσουμε ποιος ευθύνεται γι’ αυτή την κατάσταση. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να βρούμε τρόπους ανανήψεως και αναχαιτήσεως της ισοπεδοτικής λαίλαπας.
Είναι βέβαια διαπίστωση πολλών ότι η παγκόσμια κρίση είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του ανθρώπου των λεγομένων χριστιανικών κοινωνιών από το Θεό, και της έλλειψης πραγματικού ενδιαφέροντος των χριστιανών, κηρύξεως του χριστιανικού μηνύματος σ’ εκείνους που δεν γνωρίζουν (και είναι τα 2/3 της ανθρωπότητας) την Αλήθεια του Χριστού. Η εντολή του Χριστού «κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίση» δεν περιορίζεται χρονικά. Ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει «μέχρι συντελείας του αιώνος». Και αν μαθητείας χρειάζονται στις ημέρες μας και οι χαρακτηριζόμενες ως χριστιανικές κοινωνίες, πόσο περισσότερο είναι αναγκαία για τα έθνη που δεν γνώρισαν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Χρειάζεται ενδιαφέρον αληθινό και έμπρακτο. Ασφαλώς, υπάρχουν εκείνοι, αλλά είναι ολίγοι, που έχουν αφοσιωθεί «ψυχή και σώματι»στο ιεραποστολικό έργο. Αλλά καθήκον όλων μας είναι να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας, με τον τρόπο που ο καθένας μας μπορεί, και να ερχόμεθα αρωγοί σ’ εκείνους που εκδαπανώνται στο έργο αυτό.
Μόνοι μας δεν θα καταφέρουμε πολλά πράγματα αν δεν ζητήσουμε την χάρη του Θεού, για να μας δώσει κατάνυξη, να διανοίξει τους οφθαλμούς της ψυχής μας, ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι δυνατόν να εξέλθουμε από τη σημερινή κακοδαιμονία αν δεν τοποθετήσουμε κυβερνήτη της ζωής μας, το μόνο κυβερνήτη που μπορεί να απαλύνει τους πόνους μας, να στεγνώσει τα δάκρυά μας, να εξαλείψει τις αδικίες, να ξεριζώσει τα πάθη μας. Εμείς οι άνθρωποι, οι τεχνοκράτες του 21ου αιώνα, ζητάμε κυβερνήτη στα μέτρα μας. Ο μόνος ικανός να κυβερνήσει το σημερινό μας κόσμο είναι το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ, είναι ο παντοδύναμος Θεός. Ο μόνος που μπορεί να κατακτήσει τις καρδιές και να τις μεταβάλει από πέτρινες σε σάρκινες. Ο μόνος που μπορεί να ειρηνεύσει τους ανθρώπους και να φέρει την ειρήνη στη σπαρασσόμενη γη μας.
Είθε το θείο Βρέφος της Βηθλεέμ να γίνει κυβερνήτης της ανθρωπότητας, για να μη μας κυβερνάει η τυραννία, η βία, το έγκλημα, το χάος, αλλά μόνο ο Παντοδύναμος Θεός της ειρήνης, της αγάπης, της δικαιοσύνης και της χαράς.

Μαρία Καρατσάλου- Γεωργούλα
Θεολόγος

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (του Φώτη Κόντογλου)

Τι παρηγοριά είναι η Γέννηση του Χριστού μέσα στον άπιστον κόσμο που ζούμε!
Τι πνευματική δροσιά νοιώθουμε, μέσα σε τούτον τον ψυχικόν ξέρακα που τα έχει ξεράνει όλα τα πάντα! Τι πνοή αθανασίας μας χαρίζει ο Χριστό, μέσα σε τούτον τον κόσμο που είναι κολλημένος στην ακολασία και στην αμαρτία κάθε λογής, και που μυρίζει τη βαρειά μυρουδιά του θανάτου!
Για μας τους Ορθόδοξους, η Γέννηση του Χριστού δεν είναι μια απλή ανάμνηση, που γιορτάζει η Εκκλησία μας, αλλά αληθινά γεννιέται ο Χριστός μέσα στην ψυχή του καθενός μας, όπως σταυρώνεται μέσα μας ο Κύριος τη Μεγάλη Πέμπτη και σταυρωνόμαστε μαζί Του, και πάλι αναστηνόμαστε μαζί Του την Κυριακή της Αναστάσεώς Του. Όλο τον κόσμο, τη φύση και τη ζωή που είναι γύρω μας, όλα τα αισθητά, τα νοιώθουμε μέσα από τη Γέννηση, από τη Σταύρωση και από την Ανάσταση του Χριστού. Οι αληθινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν ζούνε αυτοί, αλλά μέσα τους ζει ο Χριστός. Με άλλα λόγια, ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν είναι « ο μαθών, αλλά ο παθών τα θεία», κατά τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, δηλαδή δεν μαθαίνει τα της θρησκείας εξωτερικά, αλλά τα κάνει ζωή του. Δεν γιορτάζει μονάχα τη Γέννηση
του Χριστού, ή την Ανάστασή του, ή την Κοίμηση της Θεοτόκου, ή οποιαδήποτε γορτή του Χριστού και των Αγίων, αλλά η ψυχή του γίνεται ένα με εκείνο που γιορτάζει: Γεννιέται μαζί με το Χριστό, σταυρώνεται με Αυτόν, ανασταίνεται μαζί Του, μαρτυρά μαζί με το Μάρτυρα της πίστεως, ασκητεύει μαζί με τον Ασκητή, ομολογεί μαζί με τον Ομολογητή. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι πατέρες μας, μ’ όλο που ζήσανε αγράμματοι, ήτανε «παθόντες και ουχ μαθόντες τα θεία», είχανε κάνει ζωή τους τη θρησκεία. Ο χειμώνας αγιαζότανε με τη Γέννηση του Χριστού, η άνοιξη με τη Ανάστασή Του, το καλοκαίρι με τη Μεταμόρφωσή του, με την Κοίμηση της Θεοτόκου, με τη μνήμη των αγίων Αποστόλων, του Προφήτου Ηλία, του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Σήμερα όμως οι περισσότεροι από μας ξεμακρύνανε από τη ζωογόνο πνοή της θρησκείας μας, κ’ η ψυχή μας ξεράθηκε από την απιστία. Πολλοί από μας θεληματικά απομείνανε έξω από την πνευματική τράπεζα του Χριστού, από το λειτουργικό συμπόσιό Του……………………

Σήμερα που γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού, γίνεται το πιο μεγάλο μυστήριο, τόσο μεγάλο, που μήτε οι Άγγελοι δεν το γνωρίζανε. Για τούτο λέει ο θείος υμνωδός: « Το απ’ αιώνος απόκρυφον και αγγέλοις άγνωστον μυστήριον δια σου, Θεοτόκε. τοις επί της γης πεφανέρωται: Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος και σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος». Ο Θεός πήρε κορμί σαν το δικό μας, «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη», για να μας γλυτώσει από τον αιώνιο θάνατο, να μας βγάλει από τον αιώνιο θάνατο, να μας βγάλει από το σκοτάδι της απιστίας, να μας δείξει τον αληθινό δρόμο. Να μας κάνει τέκνα φωτόμορφα του Θεού, κληρονόμους της αθανάτου ζωής, σαν θα φύγουμε από τούτον τον μάταιο κόσμο, αφού ζήσουμε δεμένοι μεταξύ μας με την αγάπη Του. Ήλθε λοιπόν ο Χριστός στον κόσμο τούτον για να μας χαρίσει εκείνα τα δώρα που δε μπορεί να τα χαρίσει κανένας άλλος, παρά μονάχα Εκείνος.
Μα αν δεν πιστέψουμε πως αληθινά ο Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, κι΄αν δεν ποθήσουμε να αποχτήσουμε αυτά τα δώρα που μας φέρνει, ερχόμενος στον κόσμο, την ειρήνη και τη σωτηρία, πώς θα γιορτάσουμε, κατά το πρέπον, τη Γέννησή Του; Λέγω «κατά το πρέπον», δηλαδή πνευματικά, κι’ όχι σαν ένα έθιμο, όπως κάνουνε οι περισσότεροι.
Θα γιορτάσουμε, λοιπόν, τα Χριστούγεννα, «εν πνεύματι και αληθεία», αν τα γιορτάσουμε συγκινημένοι από τις τελετουργίες της Εκκλησίας μας, δηλαδή με κατάνυξη, πηγαίνοντας στην εκκλησία και ακούγοντας με κατάνυξη τους εξαίσιους
ύμνους και τα εορταστικά τροπάρια. Και ύμνοι και τροπάρια σαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, καμωμένα από θεόπνευστους κι’ άγιους υμνωδούς, ούτε γινήκανε ούτε θα γίνουνε πια. Εγώ, κάθε χρόνο που τα ψέλνω, ενθουσιάζουμαι και γίνουμαι, όλο πνεύμα, σαν να τα ψέλνω για πρώτη φορά.
Ποιο τροπάρι να πει κανένας πρώτο, και ποιο δεύτερο; Ας αρχίσουμε από το κάθισμα
του Όρθου, με τον αρχαικόν ανατολίτικον χαρακτήρα, που λέει: «Δεύτε ίδωμεν, πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός. Ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ, μετά των μάγων, Ανατολής των βασιλέων. Άγγελοι υμνούσι ακαταπαύστως εκεί. Ποιμένες αγραυλούσιν
ωδήν επάξιον: Δόξα εν υψίστοις, λέγοντες, τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι εκ της Παρθένου και Θεοτόκου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας»………………

Στο τέλος ας πούμε και τον ειρμό της Θ ωδής, που κράζει ο υμνωδός εκστατικός:» Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον: Ουρανόν το σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν την Παρθένον, την φάτνην χωρίον εν ω ανεκλίθη ο αχώρητος Χριστός ο Θεός, ον ανυμνούντες μεγαλύνομεν».

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΕΧΝΗΝ

H Γέννησις τοϋ Σωτήρος, γεγονός μοναδικόν, συνταρακτικής σημασίας και απροσμετρήτου μεγέθους, απετέλεσε από την πρώτην έμφάνισιν της χριστιανικής ζωγραφικής ένα από τα πλέον προσφιλή και τα πλέον συγκινούντα θέματά της. Ο ειδικός Ρώσος αισθητικός της χριστιανικής τέχνης Λεωνίδας Οσπένσκυ γράφει, ότι «η εικών της Γεννήσεως ... τόσον με τα χρώματά της όσον και με τον πλούτον των λεπτομερειών της, ίσως δε ακριβώς εξ αιτίας της «αφελότητός» των, είναι η πλέον χαρμόσυνος από τας εορτίους εικόνας». «Βασιζομένη εις την Αγίαν Γραφήν και την Ίεράν Παράδοσιν θέτει προ οφθαλμών και μας αποκαλύπτει το δογματικόν περιεχόμενον της εορτής εν συνόλω».
Ή πρώτη προσπάθεια απεικονίσεως του γεγονότος της Γεννήσεως έγινε εις την κατακόμβην της Αγίας Πρισκίλλης εις την Ρώμην, όπου παρουσιάζεται ή Παρθένος, το Θείον Βρέφος, ένας Προφήτης και το άστρον. Ή σκηνή απηχεί την προφητείαν τού προφήτου της Π. Διαθήκης Βαλαάμ: «ανατελεί άστρον εξ Ιακώβ, αναστήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ (Αριθμ. κδ’, 17) .Επίσης εις τας κατακόμβας συναντάται κατά τον Γ’ αιώνα το θέμα των Χριστουγέννων με την συμβολικήν σημασίαν της προσφοράς των δώρων από τούς Μάγους εις 14 παραδείγματα. ‘Ο αριθμός των δεν είναι καθορισμένος. Συνήθως είναι τρεις (Γάσπαρ, Μελχίωρ και Βαλτάσαρ), άλλοτε όμως δύο ή τέσσαρες. Φέρουν το φρυγικόν πίλον και προσφέρουν τα δώρα, τα οποία κρατούν εις την ένθρονον Θεοτόκον, που εικονίζεται μετά τού Παιδός πού ενίοτε εκτείνει την χείρα.
Ή Γέννησις τού Χριστού απεικονίζεται λεπτομερέστερον μετά τον καθορισμόν της εορτής των Χριστουγέννων κατά τον Δ’ μ.Χ. αιώνα, και τον χωρισμόν αυτής οπό την Βάπτισιν τού Χριστού (Θεοφάνεια), με την δπσίαν συνεωρτάζετο μέχρι τότε.
Το πρωτότυπον της ευρίσκεται επί αμπουλών, δηλ. μικρών δοχείων, εντός των οποίων προσκυνηταί, πού επέστρεφαν οπό τούς ‘Αγίους Τόπους, μετέφερον ολίγον έλαιον από τας εκεί αναμμένας κανδήλας. Αι άμπουλαι αυταί χρονολογούνται από τού Δ’ - ΣΤ’ αίώνος. Η κλασσική ορθόδοξος παράστασις της Γεννήσεως παρά τας διαφόρους αύτας παραλλαγές και παρά την εξέλιξιν και τον πλουτισμόν της εικόνος κατά τας διαφόρους εποχάς, περί τών οποίων δεν δύναται εις το παρόν άρθρον να γίνει λεπτομερέστερος λόγος, έχει ως εξής:
Εις το κέντρον προ ενός βάθους από όρη σχηματίζεται το σ π ή λ α ι ον, υπό την μορφήν ενός τριγωνικού ανοίγματος εντός τού οποίου ζωγραφίζεται η φάτνη των αλόγων. Επάνω εις αυτήν ευρίσκεται το Θείον Βρέφος. Αριστερά και έμπροσθεν αυτού, σπανιώτερον δε δεξιά, εικονίζεται η Παναγία Μητέρα, κατά διαφόρους τύπους, ή καθημένη, ή ξαπλωμένη, ή γονυπετής, ή θηλάζουσα. «Όπισθεν της φάτνης προβάλλουν τα κεφάλια δύο ζώων, τού βοδιού και του όνου, σύμφωνα άλλως τε προς την προφητείαν του προφήτου Ησαΐου: «Έγνων βούς τον κτησάμενον, και όνος την φάτνην τού κυρίου αυτού» (α’, 3).
Τούτο το κεντρικόν τμήμα της εικόνος της Γεννήσεως περιβάλλεται από ωρισμένα γνωστά επεισόδια, γνωστά είτε εκ της ευαγγελικής Ιστορίας είτε εκ της παραδόσεως των αποκρύφων. Εις το ανώτατον τμήμα της όλης συνθέσεως και άνω ακριβώς της κορυφής του τριγώνου εικονίζεται δι’ ημικυκλίου ο ουρανός, υπό τον οποίον προβάλλει λαμπρός ο αστήρ που ωδήγησε τους Μάγους και του οποίου το φώς καταυγάζει το Θείον Βρέφος. Κάτω εις το μέσον ή εις μίαν των γωνιών τού τριγώνου του ορεινού συγκροτήματος ζωγραφίζεται η σκηνή του λουτρού του νεογνού, εμπνευσμένη από τα απόκρυφα ευαγγέλια. Εις μίαν γωνίαν επίσης ή απέναντι από την προηγουμένην σκηνήν εικονίζεται ο δίκαιος Ιωσήφ, να κάθεται επάνω εις ένα βράχον και να σκέπτεται. Τούτο εκφράζεται διά της στηρίξεως της κεφαλής διά της παλάμης του. Εις το άνω μέρος αριστερά παρίστανται οι άγγελοι και πιο κάτω, στο ίδιο μέρος, οι τρείς Μάγοι, πολλάκις έφιπποι, να κρατούν εις κιβώτια τα δώρα των. Δεξιά συμμετρικώς προς τους Μάγους ζωγραφίζονται οι ποιμένες, τρεις τον αριθμόν ή σπανιώτερον δύο, εκ των οποίων ό νεώτερος κάθεται και παίζει τον αυλόν του, ο δε πρεσβύτερος στηρίζεται επί της ποιμενικής του ράβδου. Το όλον τοπίον εξαίρεται με φυτικήν βλάστησιν, με πρόβατα και ενίοτε με παραρρέοντα ύδατα.
Εις αυτά τα κύρια στοιχεία της βυζαντινής εικόνας της Γεννήσεως προστίθενται κατά την περίοδον της Τουρκοκρατίας (μεταβυζαντινήν) νέα στοιχεία, προερχόμενα από την ιταλικήν αναγέννησιν και την τέχνην τής Δύσεως εν γένει.
Το κεντρικόν θέμα της εικόνος της Γεννήσεως ανταποκρίνεται προς το γνωστόν κοντάκιον της εορτής, ποίημα Ρωμανού τού Μελωδού:

«Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει
Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι,
Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι
δι’ ημάς γάρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός».

Η όλη εικών με τας λεπτομερείας της μας υπενθυμίζει το μέγα χριστολογικόν δόγμα της Εκκλησίας. Υπογραμμίζει και διδάσκει τόσον την θεότητα όσον και την ανθρωπότητα του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού. Μας τοποθετεί έναντι των συνεπειών της θείας ενανθρωπήσεως του Σωτήρος. Κατά Γρηγόριον τον Θεολόγον, η Γέννησις του Χριστού είναι εορτή της αναδημιουργίας του κόσμου• είναι εκείνη που ανανεώνει και αγιάζει το σύμπαν. Η θεία ενσάρκωσις δίδει εις όλην την πλάσιν νέον νόημα. Διά τούτο όλη η κτίσις λαμβάνει μέρος εις το μυστήριον της Γεννήσεως του Λυτρωτού. Όπως ακριβώς ψάλλει η Εκκλησία, με το δ’ στιχηρόν του Εσπερινού της εορτής:

«Έκαστον γάρ τών υπό σου γενομένων
κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι προσάγει•
οι Άγγελοι τον ύμνον•
οι ουρανοί τον αστέρα• η γη το σπήλαιον•
οι Μάγοι τα δώρα• η έρημος την φάτνην•
οι ποιμένες το θαύμα• ημείς δε Μητέρα Παρθένον».

Έτσι η ορθόδοξος εικών, συνδυάζουσα το ιστορικόν περιεχόμενον της Θείας Γεννήσεως και υποβάλλουσα εις τον πιστόν τας μεγάλας δογματικας αληθείας του δυσερμηνεύτου χριστολογικού δόγματος καθίσταται μέσον έπαγωγικόν, διά να δυνηθη η Εκκλησία να διδάξη τας μεγάλας της αληθείας και εις τους πλέον απλούς ανθρώπους, ενώ εις την Δύσιν το ιστορικόν και δογματικόν περιεχόμενον της εικόνος υποκαθίσταται από ένα αισθηματικόν και πιο ανθρώπινον περιεχόμενον, πού απλώς μας συγκινεί και μας θέλγει με το να μας υπενθυμίζει γνωστές τρυφερές οικογενειακές στιγμές. Διά τούτο πολύ επιτυχώς ο και ανωτέρω μνημονευθείς Λ. Ουσπένσκυ συνοψίζει τας επί της εικόνος της Γεννήσεως σκέψεις του με το εξής συμπέρασμα : «Η εικών υψώνει το πνεύμα μας, τα αισθήματά μας και τας αισθήσεις μας εις την θεωρίαν και την γνώσιν του μυστηρίου της Σαρκώσεως και μας καθιστά μετόχους του πνευματικού θριάμβου της εορτής».
Αυτήν την πνευματικήν ατμόσφαιραν της ανεκφράστου χαράς και της ευφροσύνης, πού καταυγάζει τα σύμπαντα, ας δοκιμάσωμεν και ήμεις προσκυνούντες την εικόνα της Θείας Γεννήσεως του Σωτήρος.

Πόπη Κωνσταντινίδου
Θεολόγος

Η συνάντησή μας στις 14 Δεκεμβρίου στην Ιερά Μονή Βηθλεέμ Κορωπίου δεν θα πραγματοποιηθεί λόγω των απεργειακών κινητοποιήσεων και συγκεντρώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Σας περιμένουμε στις επόμενες συναντήσεις μας, στην κοπή της Βασιλόπιτας (25 Ιανουαρίου) και στην διήμερη εκδρομή μας στη λίμνη Πλαστήρα (18 και 19 Φεβρουαρίου).

Η εκδρομή μας στην Δημητσάνα, τη Βυτίνα και την Ιερά Μονή Κερνίτσας πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στις 20 Νοεμβρίου. Απολάυσαμε τον υπέροχο καιρό και τις ομορφιές της Πελοπονήσσου και ξεκινήσαμε να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μας εκδρομή στη Λίμνη Πλαστήρα.

Στις 20 Νοεμβρίου προγραμματίζουμε ημερησια εκδρομή , Δημητσάνα – Ιερά Μονή Κερνίτσας- Βυτίνα. Αναχώρηση 7:30 πμ από άγαλμα Κολοκοτρώνη. Τιμή συμμετοχής 35 ευρώ. Στην τιμή περιλαμβάνεται γεύμα σε τοπική ταβέρνα.

Κατά το μεσαίωνα ήκμασε ΒΔ της Βυτίνας μία πόλη με το όνομα Κερνίτσα. Από την πόλη αυτή πήρε το όνομα το μοναστήρι. Σύμφωνα με τις πηγές ιδρύθηκε το δωδέκατο αι., πρόκειται για Σταυροπηγιακή Μονή και κτίστηκε από τους: Δήμο, Θεόφιλο, Συνοδινό, από την Κερνίτσα κατά τη βασιλεία του Ανδρόνικου του Παλαιολόγου το 1105.
Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε μεγάλες λεηλασίες. Πολλά χειρόγραφα κάηκαν και κειμήλια μεγάλης αξίας χάθηκαν όπως π.χ. ένα πολύτιμο χρυσό Ευαγγέλιο. Κατά την Επανάσταση του 1821 δέχτηκε 7 φορές την επιδρομή του Ιμπραήμ. Πάντα όμως βοηθούσε και περιέθαλπε τους αγωνιζόμενους. Με ταλαιπωρίες και αγώνες έζησε για έναν αι. η Μονή σαν ανδρική. Από το 1680 λειτούργησε και ήκμασε εκεί κρυφό σχολειό. Ιδρύθηκε πρώτα κατώτερο σχολείο και μετά μέση και ανώτερη σχολή. Μετά την επανάσταση ενίσχυσε και οικονομικά την Παιδεία, τα Ιερατικά σχολεία, τη σχολή της Χάλκης κ.α. Το 1940 η Μονή μετατράπηκε σε γυναικεία. Από το 1952 κυριάρχησε η μορφή της ηγουμένης Μαγδαληνής από το Βαλτεσινίκο Γορτυνίας.
Στον περίβολο της Μονής ανατολικά είναι κτισμένος στην κεφαλή ενός βράχου ο Βυζαντινός Ναός της Κερνίτσας όπου βρίσκεται και η θαυματουργική εικόνα. Τιμάται στο όνομα της Παναγίας και εορτάζεται στις 15 Αυγούστου.
Οι κυριότεροι ναοί της ενορίας Κερνίτσης είναι 1)της Παναγίας 2) του Τιμίου Προδρόμου 3)του Αγ. Νικολάου και 4) των Ταξιαρχών. Πρόκειται για ένα ναό αριστούργημα τέχνης με καλλιτεχνικό ξυλόγλυπτο τέμπλο. Η "Εύρεση", ένα κατανυκτικό παρεκκλήσιο όπου βρέθηκε η θαυματουργική εικόνα μετατράπηκε σε παρεκκλήσιο των Αγ. Πάντων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι με τη βοήθεια της Παναγίας έχουν γίνει πολλά θαύματα σε άτομα με ανίατες ασθένειες και σοβαρές ψυχοπάθειες.

Αγαπητές μας φίλες,
Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές θα ξεκινήσουμε την καινούργια ακαδημαϊκή χρονιά
με Θεία Λειτουργία όλων των Σωματείων της Ομοσπονδίας μας (Ο.ΓΥ.ΣΩ.), όπως κάνουμε κάθε χρόνο.
Η Θεία Λειτουργία θα γίνει το Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010 στον Ι.Ν.Αγίου Γεωργίου Καρύτση. Στη συνέχεια θα προσφερθεί καφές στο ξενοδοχείο Εσπέρια (Esperia) στην οδό Σταδίου, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και να ενημερωθούμε από τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματίων μας για τα προγράμματα τους.
Το πρόγραμμα των ευκαιριών του Συνδέσμου μας (ΣΟΓΕ) για τους επόμενους τρεις μήνες, συν Θεω, θα είναι:

Στις 20 Νοεμβρίου προγραμματίζουμε ημερησια εκδρομή , Δημητσάνα – Ιερά Μονή Κερνίτσας - Βυτίνα। Θα συμφάγουμε με φαγητά που θα έχουμε μαζί μας στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Κερνίτσας. Αναχώρηση 7:30 πμ από άγαλμα Κολοκοτρώνη. Τιμή συμμετοχής 20 ευρώ.

Η ετήσια εορταστική εκδήλωση για το κόψιμο της βασιλόπιτας του Συνδέσμου μας
προγραμματίζεται για την Τρίτη 25 Ιανουαρίου στο ξενοδοχείο "Αμαλία", Λεωφόρος Αμαλίας 10, Σύνταγμα (έναντι Εθνικού Κήπου). Τιμή πρόσκλησης 25 ευρώ. Η εκδήλωσή μας θα πλαισιώνεται από ορχήστρα παραδοσιακής μουσικής. Για περισσότερες πληροφορίες και για την διάθεση των προσκλήσεων παρακαλούμε να απευθύνεστε μετά τις 15 Δεκεμβρίου στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

Στις 18 και 19 Φεβρουαρίου προγραμματίζουμε διήμερη εκδρομή στη λίμνη Πλαστήρα. Τιμμή συμμετοχής 90 ευρώ. Περιλαμβάνονται μεταφορά με πούλμαν, διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο με πρωινό και τα δύο γεύματα. Δηλώστε έγκαιρα συμμετοχή στα μέλη του Συμβουλίου!

Παρακαλούμε να συμμετέχετε στις εκδηλώσεις του Συνδέσμου μας. Μ'αυτό τον τρόπο ενισχύετε το Διοικητικό Συμβούλιο και το βοηθάτε να γίνει καλύτερο.
Το ΔΣ συνεδριάζει την πρώτη Τρίτη κάθε μήνα στο γραφείο μας, Παρνασσού 2.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Η Πρόεδρος: Ευγενία Αντωνοπούλου-Χαραλαμποπούλου

Η Γενική Γραμματέας: Ελένη Σκουλικάρη-Αθανασίου

Ανακοίνωση

Η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινά με την κοινή Θεία Λειτουργία όλων των σωματείων της Ο.ΓΥ.ΣΩ. στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση, Πλ. Καρύτση το Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010. Μετά την Θεία Λειτουργία θα προσφερθεί από τα Σωματεία μας καφές και θα έχουμε επικοινωνία μεταξύ μας στο Ξενοδοχείο «ΕΣΠΕΡΙΑ» (οδός Σταδίου). Σύντομα θα ενημερωθείτε για το πρόγραμμα των επομένων μηνών. Η επόμενή μας εκδήλωση θα είναι μια ημερήσια εκδρομή εντός του μηνός Νοεμβρίου.

Σας περιμένουμε

Η Οσία Καλλιόπη

Η Αγία Καλλιόπη, έζησε στα μέσα του 3ου μ.Χ. αι., στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Διακρινόταν για τη φυσική της ομορφιά, αλλά και τα πλούσια ψυχικά και πνευματικά χαρίσματά της. Απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε πρόταση γάμου γιατί είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Χριστό, τη διδασκαλία του Θείου Λόγου Του και τη διακονία και παραμυθία των ασθενών και πασχόντων αδελφών της. Στο φοβερό διωγμό πού εξαπέλυσε ο φοβερός διώκτης των χριστιανών Δέκιος, η Καλλιόπη συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον τοπικό άρχοντα, ο οποίος θαύμασε την ομορφιά της, προσπάθησε με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να την δελεάσει και να την σύρει στην ανόσια ζωή των ψυχοφθόρων ηδονών και τής μισερής ειδωλολατρίας. όμως η Αγία με ηρωική σταθερότητα, εμμονή και αγωνιστικό φρόνημα, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή. Εξοργισμένος ο τύραννος διέταξε να υποβάλλουν την Αγία σε φοβερά βασανιστήρια και τελικά να την αποκεφαλίσουν χαριζόντάς της, την ουράνια και άφθαρτη δόξα.

Η εορτή της Αναλήψεως

Εορτάζομεν και πάλιν την ένδοξον Ανάληψιν του Κυρίου. Με αυτήν φθάνομεν εις το τέλος των Δεσποτικών εορτών, η αρχή των οποίων είναι ό Ευαγγελισμός. Η Ανάληψις του Κυρίου τονίζει το νόημα τής θείας Οικονομίας: «του ανυψώσαι την πεσούσα εικόνα τού Αδάμ, και αποστείλαι Πνεύμα Παράκλητον, του αγιάσαι τας ψυχάς ημών (Ιδιόμελον τής εορτής).
Με τον Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου αρχίζει ή κατάβασις του Θεού — Λόγου από τον ουρανόν εις την γην. Αυτή η κίνησις του Θεού περιέχει μεγαλοφροσύνην και μεγαθυμίαν, διότι δίδει και πάλιν εις τούς ανθρώπους την δυνατότητα να ευρίσκωνται μέσα εις τον χώρον της αγάπης του Θεού. Η Ανάληψις και ανάβασις του Θεού - Λόγου σημειώνει την επιστροφήν Αυτού εις τους κόλπους του Ουρανίου Πατρός, εκεί όπου ήτο το πρότερον, απ’ αρχής.
«…ομολογουμένως μέγα το της ευσεβείας μυστήριον• Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. Γ’ 16)
Κατά κοινήν ομολογίαν, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι μέγα το μυστήριον της πίστεως, το οποίον απεκαλύφθη και ως θησαυρός αιώνιος παρεδόθη υπό του Θεού εις την Εκκλησίαν. Δηλαδή ο Θεός εφανερώθη σαρκικώς εις τους ανθρώπους, ενηνθρώπησεν. Απεδείχθη αληθής Μεσσίας – Σωτήρ δια του Αγίου Πνεύματος, έγινεν ορατός εις τους αγγέλους, εκηρύχθη εις τους εθνικούς, επιστεύθη υπό των ανθρώπων ως Θεάνθρωπος, ανελήφθη εν δόξη».
Γράφει ο Ζυγαβηνός: «Μυστήριον λέγει, ο Παύλος, την ενανθρώπησιν και την υπέρ ανθρώπων ένσαρκον οικονομίαν, ήτοι την κατά Χριστόν πίστιν. Προσθέτει δε ο ερμηνευτής Θεοδώρητος:
«Αυτός, ο οποίος ήτο Θεός και Θεού Υιός και ήταν αόρατος η θεϊκή Του Φύσις, φανερός έγινεν εις όλους με το να γίνη άνθρωπος. Απεδείχθη διά των θαυμάτων, και διεκηρύχθη, ότι είναι Θεός αληθώς και Θεού Υιός. Μαζί δε με ημάς είδον και άγγελοι τον Χριστόν, τον οποίον προηγουμένως δεν έβλεπαν, αφού ή φύσις του είναι άκτιστος, άρα αόρατος εις πάντας. Αφ’ ης στιγμής όμως εσαρκώθη ε Λόγος του Πατρός, τον είδον διά πρώτην φοράν και οι άγγελοι. Η ένδοξος άνοδός Του προϋποθέτει νίκην και θρίαμβον καί αίσιον τέλος τού έργου Του κατά των αντιθέτων πνευμάτων. Αυτό το γεγονός είχε προφητεύσει ο Δαβίδ, λέγων: «αναβάς ό Χριστός εις τους ουρανούς, έδεσεν αιχμαλώτους τους εχθρούς Του δαίμονας, και έδωσε χαρίσματα εις τους ανθρώπους». Παρατηρεί δε ο Απόστολος Παύλος: Το δε ανέβη, τί έστιν ειμή ότι κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης (Εφ. Δ’ 9). Δηλαδή έταπεινώθη και εισέδυσεν εις τον χώρον μας, εις την αμαρτίαν μας ο αναμάρτητος. Αυτό άλλωστε σημαίνει ή λέξις συν-χωρώ. Ο Χριστός, ο καταβάς, αυτός είναι και ο αναβάς υπεράνω των ουρανών, διά να γεμίση με την παρουσίαν Του και τας δωρεάς Του τα πάντα. Σημειώνει ό Θεοδώρητος: «Δεν είναι άλλος εκείνος πού κατήλθε και άλλος εκείνος που ανήλθε». Κατήλθεν ως Θεός άκτιστος, ανήλθεν ως Θεάνθρωπος. «Καταβαίνει, διά να σαρκωθή ως Θεός, αναβαίνει δε ως άνθρωπος. Και καταβαίνει εις τον Άδην ως άνθρωπος, άνίσταται δε ως Θεός», κατά τον Μέγαν Φώτιον.
Ο Άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης χαρακτηρίζει έπίλογον τής θείας οικονομίας την παγκαλλεστάτην και παγκόσμιον Ανάληψιν του Θεού Λόγου. Τότε μεν Εκείνος κατήλθεν εις την γην γυμνός από σάρκα, τώρα δε αναβαίνει από την γην εις τους ουρανούς φορών την ανθρωπίνην φύσιν δοξασμένην.
Τότε μεν κατήλθε κρυφίως, τώρα δε αναβαίνει φανερώς εις τους ουρανούς. Καθώς ο αισθητός ήλιος ανατέλλει από το εν άκρον του ουρανού και καταλήγει πάλιν εις το αυτόν άκρον, την ανατολήν, τοιουτοτρόπως και ο Μονογενής Υιός του Θεού, ανατείλας προ αιώνων από τον υπερούσιον και υπέρφωτον κόλπον του Πατρός ως νοητός Ήλιος, κατήλθεν εις την γην, και ενανθρωπήσας έγινε τέλειος άνθρωπος. Αφού δε ετελείωσε το επί γης έργον Του, επέστρεψεν εις τον αυτόν κόλπον του ανάρχου Πατρός Του. Αυτό ακριβώς εννοούσεν ο Κύριος, όταν είπεν εις τους μαθητάς Του• «Εξήλθον παρά του Πατρός μου και ελήλυθα εις τον κόσμον. Πάλιν αφίημι τον κόσμον και πορεύομαι προς τον Πατέρα» (Ιωάν. 16,28).
Διά τούτο, ας χαρούμε σήμερον βλέποντες την φθαρτήν φύσιν, την κρημνισθείσαν από τον Παράδεισον, να ανέρχεται εις το Πρόσωπον του Χριστού άφθαρτος και αθάνατος και μετά μεγίστης δόξης εις τους ουρανούς. Με την Ανάληψίν Του ό Κύριος ήνοιξε την οδόν της ανόδου του ανθρώπου εις τον Θεόν. Η ένωσις Θεού και ανθρώπου, ουρανού και γης, είναι πλέον γεγονός. Ο θρυμματισμός της εικόνος τού Θεού εις τον άνθρωπον, ο οποίος έγινε με την πρόσκρουσιν του ανθρώπου εις την σκληράν αμαρτίαν, αποκαθίσταται, και ο άνθρωπος επανέρχεται εις την πραγματικήν θέσιν διά της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο Κύριος διά τής αναστάσεώς Του ανέστησε τον πεσόντα άνθρωπον και διά της Αναλήψεώς Του εχάρισεν εις αυτόν την υπερύψωσίν του.
Ζώμεν πλέον εις τον αιώνα της Αναστάσεως, με την δυνατότητα της αναλήψεως, δηλαδή της θεώσεως όλης της υπάρξεώς μας. Αυτό το έργον γίνεται μία πραγματικότης, από την στιγμήν που θα κατανοήσωμεν, ότι εις την προσωπικήν μας θέωσιν περιέχεται το όλον νόημα τής ζωής μας. Με την θερμήν κοινωνίαν αγάπης προς εν Τριάδι Θεόν μας, με την προς Αυτόν ενδόμυχον λατρείαν και αφοσίωσιν, με την ασκητικήν αγωγήν της υπάρξεώς μας, με τον αδιάλειπτον αγώνα προς κάθαρσιν νου και καρδίας, με τον συνεχή εξαγιασμόν της όλης ζωής μας, κυρίως δε με την πρέπουσαν μετοχήν μας εις την Θείαν Κοινωνίαν φθάνομεν εις την πηγήν της θεώσεως της ψυχής και του σώματός μας.
Αναληφθείς ο Κύριος, άγει οπίσω Του τας μυριάδας των Αγίων και πάντα εραστήν τού θείου κάλλους Του. Χωρίς πίστιν εις το θείον Πρόσωπόν Του, χωρίς θείον έρωτα, είναι αδύνατος η υπέρβασις των προσκαίρων και του βάρους της προσωπικής μας αμαρτίας. Είναι αδύνατος η ανάβασις του ανθρώπου εκεί εις το ύψος, όπου τον καλεί ο Θεός να ανέβη, εις τα μεγαλοπρεπή ύψη της θεότητος, είναι αδύνατος η είσοδος και η γεύσις του Μεγάλου Δείπνου της Βασιλείας Του. Η πρόσκλησις του Θεού απευθύνεται προς πάντας και το Πνεύμα του Θεού, το Παράκλητον, κράζει: «Τολμήσατε, εισέλθετε εις την χαράν του Κυρίου», την οποίαν χαράν μοιράζει αφθόνως ο πάντας πλουτών Κύριος.

Ιωάννης Λεμπέσης
Θεολόγος - Γυμνασιάρχης

5 – 6 Ιουνίου 2010
Διήμερη Εκδρομή στη Σπάρτη, Μονεμβασιά, Μυστρά, Μονή Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, Μονή Ζερμπίτσας

Το διήμερο Σάββατο 5 – Κυριακή 6 Ιουνίου 2010 σας προσκαλούμε στη διήμερη εκδρομή μας στη Λακωνία।

Πρώτη ημέρα
Η αναχώρηση θα γίνει στις 7:30 το πρωί του Σαββάτου από την Παλαιά Βουλή (Άγαλμα Κολοκοτρώνη).
Θα φτάσουμε στη γυναικεία Μονή της Παναγίας Ζερμπίτσας στο Ξηροκάμπι Λακωνίας όπου θα προσκυνήσουμε την εικόνα της Παναγίας και θα επισκεφθούμε το μουσείο της Μονής। Κατόπιν θα αναχωρήσουμε για Μονεμβασιά όπου θα φτάσουμε το μεσημέρι για φαγητό. Το απόγευμα θα επισκεφθούμε την πόλη της Μονεμβασιάς, το Κάστρο και το Ναό του Ελκόμενου Χριστού στην Κάτω Πόλη. Αργά το βράδυ θα φτάσουμε στη Σπάρτη όπου και θα διανυκτερεύσουμε στο Ξενοδοχείο Μενελάιον (β’ κατηγορίας).

Δεύτερη ημέρα
Το πρωί θα έχουμε ελεύθερο χρόνο για εκκλησιασμό στον Άγιο Νίκωνα। Στις 10:30 θα ξεκινήσουμε για την επίσκεψή μας στη μεσαιωνική καστροπολιτεία του Μυστρά, κάποτε έδρα του Βυζαντίου και τόπο καταγωγής των Παλαιολόγων. Μετά το μεσημεριανό φαγητό θα επισκεφθούμε την Ιερά Μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων που βρίσκεται έξω από τη Σπάρτη και κατόπιν θα επιστρέψουμε στην Αθήνα.

Η τιμή συμμετοχής είναι 100 ευρώ.
Προκαταβολή για κράτηση θέσεως 50 ευρώ

Μυροφόροι

«Ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ος και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθε προς τον Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» προς ενταφιασμόν « ο δε Πιλάτος … εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ» Μάρκου 15,42-46.
Ο Ιωσήφ ήταν εξέχων κοινωνικό πρόσωπο, βουλευτής της εποχής του. Με τόλμη και παρρησία απευθύνεται σε ανώτερη αρχή, τον Πιλάτο, και αποκαλύπτει τη σχέση του με τον Χριστό, ζητώντας το σώμα του, να το ενταφιάσει. Δεν φοβάται, δεν κρύβεται, δεν αρνείται τη σχέση του με τον σταυρωθέντα Ιησού.

Η τόλμη του διακεκριμένου κοινωνικού προσώπου πρέπει να μας προβληματίσει σε σχέση με την δική μας σημερινή χριστιανική στάση. Ο σημερινός χριστιανικός κόσμος ζει σε μια πνευματική σύγχυση. Δεν τολμά να ομολογήσει την πίστη του. Αποκαθηλώνει τον Χριστό από τη ζωή του. Τα σύμβολα τα χριστιανικά δεν του προσδίδουν τιμή και προσπαθεί με πλασματικές δικαιολογίες να τα υποβαθμίσει και εξαφανίσει. Προσπαθεί με διάφορες δικαιολογίες να καταργήσει τις χριστιανικές εικόνες από τα σχολεία και τους δημόσιους χώρους, να καταργήσει τον Σταυρό και την προσευχή και σιγά-σιγά από-ιεροποιεί την ζωή του.

Αλλά τα σημερινά εορταζόμενα γεγονότα ζωγραφίζουν και τις πρώτες γυναίκες φεμινίστριες, τις μυροφόρες.

'Έρχονται «λίαν πρωί» στον τάφο του Διδασκάλου τους να αλείψουν το σώμα του με μύρα, κατά το έθιμο της εποχής τους, κινούμενες από αγάπη και σεβασμό προς Αυτόν. Περιφρονούν τους κινδύνους στους
οποίους εκτίθενται. Σε εποχή ανδροκρατούμενη κινούνται αξημέρωτα σχεδόν, προς τον τάφο και καθ' οδόν «έλεγον προς εαυτάς τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;» Μάρκ. 16, 2-4.
Η αγάπη τους όμως για τον Χριστό είναι μεγαλύτερη από τα εμπόδια και τον φόβο γι' αυτό και η ανταμοιβή τους είναι μεγάλη. Πρώτες αυτές έμαθαν, από τον Άγγελο για την Ανάσταση του Κυρίου.
Η τόλμη του Ιωσήφ, ομολογώντας δημόσια την πίστη του και το θάρρος των μυροφόρων γυναικών να περιφρονήσουν τα εμπόδια, πρέπει να μας προβληματίζουν, να μας εμπνέουν και να μας δυναμώνουν στα δύσκολα χρόνια που ζούμε.
Αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα θέλουμε να μοιραστούμε με όλες τις Ορθόδοξες γυναίκες της Ευρώπης και όπου αλλού υπάρχει πίστη στον Χριστό.


Χριστός Ανέστη

Βασιλική Ζαφειροπούλου

Καλό Πάσχα!

Το Πάσχα αποτελεί το κέντρο της ορθόδοξης λατρείας. Η ανάσταση του Χριστού είναι η κορωνίδα της πίστεώς μας. Σφραγίζει την πνευματική ταυτότητα των Ορθοδόξων. Καθορίζει τη δύναμη του ορθοδόξου φρονήματος.
Με την ανάστασή Του ο Χριστός όχι μόνο συνέτριψε την πλεκτάνη των σταυρωτών Του και ανέτρεψε τα σχέδια του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής του αλλά κυρίως άνοιξε διάβαση σε ένα «άλλο είδος ζωής», όπου τα πάντα φωτίζονται με ελπίδα. «Πεφώτισται τα σύμπαντα τη αναστάσει σου, Χριστέ», τονίζει ο υμνωδός[…].
Το Πάσχα καλεί σε ένα ακόμα πέρασμα. Από τη μικρή ή μεγάλη μοναξιά μας, σε μια σχέση αγάπης με τους γύρω μας, με όλους όσους αγάπησε ο Χριστός. Η κόπωση, η δυσπιστία, η πικρή γεύση της ζωής μας σπρώχνουν σε έναν απομονωτισμό. Συνήθως, καθώς μεγαλώνουμε, μειώνεται η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και, τελικά, πάρα πολλοί από μας καταλήγουμε να θυμίζουμε μικρά ερημονήσια, απομονωμένα στα κύματα της μελαγχολίας. Στριφογυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας, τα προβλήματα, τα ενδιαφέροντα, τα προσόντα ή τις αδυναμίες μας. Η γιορτή της Αναστάσεως μας προτρέπει να προχωρήσουμε σε μια λυτρωτική έξοδο από το φρούριο του εγωισμού μας προς τη συνάντηση των συνανθρώπων μας. Η καχυποψία απέναντι στους άλλους, που δηλητηριάζει συχνά τη ζωή μας, πρέπει να υπερνικηθεί με αναστάσιμη χαρά. Επείγει αυτές τις πασχαλινές ημέρες να συμβάλουμε να ανοίξουν οι καρδιές στους οικείους, τους συνεργάτες, τους φίλους, τους εχθρούς, «τους εγγύς και τους μακράν». Να διαλυθούν τα σύννεφα της δυσαρέσκειας, που σκιάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και να συντελεσθεί μια μεταμόρφωση της συμβατικής συνυπάρξεως σε κοινωνία αγάπης.
Κάθε Πάσχα αποτελεί πρόκληση του Αναστάντος για μια λυτρωτική διάβαση από κάθε λογής αδιαφορία, ψεύδος ή συμβατικότητα σε μια προσωπική σχέση με τον ζωντανό Θεό της αλήθειας και της αγάπης. Από της περιοχή του πολύμορφου θανάτου στο χώρο της ατελεύτητης ζωής. Από αυτό που τώρα είμαστε, σε αυτό που ο αναστημένος Χριστός θέλει να γίνουμε: Άνθρωποι με πασχαλινή συνείδηση και με αναστάσιμο φρόνημα.

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Το παρακάτω υπόμνημα στάλθηκε από την Ομοσπονδία Γυναικείων Σωματείων (Ο.ΓΥ.ΣΩ.), μέλος της οποίας αποτελεί και ο Σύνδεσμος Ορθοδόξων Γυναικών Ευρώπης, προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων και τους Αρχηγούς των Κομμάτων.


ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Εμείς, οι Ελληνίδες, ανησυχούμε! Ανησυχούμε σοβαρά ως επιστήμονες, μητέρες, αγωνίστριες. Εμείς, οι οποίες αποτελούμε μέρος του πνευματικού και βιολογικού κορμού της Ελλάδας, που μεγαλώνουμε παιδιά και εγγόνια, ανησυχούμε! Και η ανησυχία μας αυτή προέρχεται από τους εξαγγελλόμενους σχεδιασμούς της Πολιτείας για το μέλλον του λαού της Πατρίδας μας. Και μάλιστα, όταν οι σχεδιασμοί αυτοί γίνονται ερήμην του κυρίαρχου αυτού λαού, στον οποίο γίνεται μόνο ανακοίνωση αποφάσεων συνταρακτικών.

Πώς είναι δυνατόν να επιχειρούνται συντονισμένοι και πολυεπίπεδοι, σχεδιασμοί που οδηγούν στην αλλοίωση του συνεκτικού ιστού της εθνικής μας υποστάσεως και ταυτότητας, ενώ άλλοι λαοί, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, οργάνωσαν φορέα πολιτειακό για την προστασία της εθνικής τους ταυτότητας;
Πως είναι δυνατόν αυτή η εθνική υπόσταση της Πατρίδας μας, η οποία εξήλθε αναλλοίωτη μετά από 400 χρόνια υποταγής, σε κατακτητή με διαφορετικό πολιτισμό και διαφορετική θρησκεία και με τη γνωστή σκληρότητά του, να απειλείται από εκφραστές «προοδευτικών τάσεων», οι οποίοι κατέχουν υπεύθυνες θέσεις;
Είναι δυνατόν οι διαχρονικές αρχές του έθνους μας, οι οποίες διατηρήθηκαν με τους γνωστούς αγώνες των Δασκάλων του Έθνους, της Εκκλησίας και των εθίμων του λαού μας να κινδυνεύουν να ανατραπούν με την άκριτη εφαρμογή ξενόφερτων προτύπων αγνώστων σκοπών;
Η έλλειψη όμως συμμετοχής του ελληνικού λαού στους σχεδιασμούς για την αντιμετώπιση σοβαρών εθνικών θεμάτων, οδηγούν σε κατάλυση κάθε στοιχείου δημοκρατίας. Αυτό είναι συγκλονιστικό!

Παρατίθενται ενδεικτικές ενέργειες και σχεδιασμοί της πολιτείας μας, που υπέπεσαν στην αντίληψή μας:

1. Απομάκρυνση από την κλασσική παιδεία, όπως αυτή θεμελιώθηκε από τους μεγάλους μας φιλοσόφους, δασκάλους, ποιητές από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα˙ αυτή την κλασσική παιδεία, που όπως είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο με τον πλούτο της καλύπτει τις βασικές εκπαιδευτικές ανάγκες για την ανάπτυξη υγειών σωμάτων και πνευμάτων˙ αυτή την παιδεία που στόχο είχε την δημιουργία «του καλού καγαθού» ως προτύπου, που σήμερα έχει πλήρως ανατραπεί˙ αυτή την παιδεία, που χάρισε παγκοσμίως χιλιάδες κορυφαίες μορφές του πνεύματος, της επιστήμης και της τέχνης και κατά τη νεοελληνική μας ιστορία. Και η απομάκρυνση αυτή πραγματοποιήθηκε χωρίς, φυσικά, να επιτευχθεί η χρήσιμη και απαραίτητη σύνδεση και προσαρμογή της στην σύγχρονη τεχνολογία και γενικά τα επιτεύγματα της επιστήμης. Η βαθμιαία κατάργηση της κλασσικής παιδείας αποσκοπεί και επιτυγχάνει την αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας των ελληνοπαίδων και αποτελεί τραγική παραβίαση των επιταγών για την Παιδεία, του άρθρου 16 του Ελληνικού Συντάγματος!

2. Παλινδρόμηση σε πρωτόγονες κοινωνίες, όπου ίσχυε το δίκαιο του ισχυρότερου με την ψήφιση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, όπου το βασικό στοιχείο της ελεύθερης λύσης της καταργεί το διαζύγιο. Όπου ο δυνατός (από απόψεως υγείας, οικονομικής ισχύος κλπ) θα αποπέμπει από τη σχέση τον αδύνατο (αποστάσιο αρχαίας Ελλάδας, Repundium Ρωμαίων). Και φυσικά η κατάργηση, με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, του ισχυρότερου θεμελίου της κοινωνίας: του γάμου και της οικογένειας!

3. Η κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στην ταυτότητα, με σοβαρότατες πολιτικές συνέπειες (όχι θρησκευτικές). Και αυτό γιατί από κανένα επίσημο έγγραφο δεν προκύπτει το μέγεθος της πολιτικής δύναμης που σηματοδοτεί η Ορθοδοξία. Όπως η σύνδεση με την Ομογένεια και οι συμμαχίες με ομόδοξα κράτη.
Μήπως οδηγούμεθα σε ρατσισμό εις βάρος των ορθοδόξων Ελλήνων στην ίδια τους τη χώρα;

4. Η ερήμην του ελληνικού λαού, λήψη αποφάσεων, όχι ανθρωπιστικών, αλλά πολιτικών και προς όφελος των κομμάτων για την αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες, προτού λυθούν γι’ αυτούς άλλα βασικά προβλήματα και κυρίως προτού διαπιστωθούν τα ακριβή στοιχεία όπως ο ακριβής αριθμός τους στην Ελλάδα. Αναλογίστηκε κανείς τον ακριβή αριθμό όλων των μεταναστών, που όπως πιστεύεται, πλησιάζει το μισό του ελληνικού πληθυσμού; Ποιες οι συνέπειες αναγνωρίσεως σ’ αυτούς πολιτικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με τα ήθη και τα έθιμα κάθε ομάδας εξ’ αυτών; Επίσης πρέπει να γνωρίζουν οι πολιτειακοί παράγοντες τις συνέπειες της πολιτικής του εποικισμού. Και μάλιστα, όταν φθίνει ο ελληνικός λαός, λόγω του δημογραφικού προβλήματος!

5. Ο πρόσφατος σχεδιασμός της κυβέρνησης να «χαρίσει» την ελληνική ιθαγένεια σε μετανάστες, εκτός του ότι ενσπείρει κοινωνική αντιπαλότητα, αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική διάκριση εις βάρος του απλού έλληνα πολίτη που αγαπάει την πατρίδα του!

6. Αποκαλύψεις των ΜΜΕ, που κινητοποίησαν, μεταξύ άλλων, την Ακαδημία Αθηνών, την Ομογένεια της Ελβετίας και πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες για την επιλογή της κας Θάλειας Δραγώνα, ως Ειδικής Γραμματέως στο νευραλγικό Τομέα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και δια Βίου Μαθήσεως. Και τούτο, διότι η κ. Δραγώνα έχει εκφράσει και δια του βιβλίου με τίτλο « Τι ειν’ η πατρίδα μας;» απόψεις αρνητικές και σκωπτικές για τα ιστορικά γεγονότα της αιματοβαμμένης ιστορίας της πατρίδας μας και την αντίθεσής της όπως αυτά χρησιμοποιούνται για τον σχηματισμό Εθνικής Ταυτότητας, την οποία αποκαλεί: «ψευδαισθητική ταυτότητα» (sic). Εθνική Ταυτότητα που δημιουργείται, σύμφωνα με τη συγγραφέα, «…με συναισθηματικές και διανοητικές παραμορφώσεις». Πρόκειται για απόψεις που δεν συνάδουν, μεταξύ άλλων και προς τις θεμελιώδεις διατάξεις των άρθρων 16 και 5 του Συντάγματός μας και τις οποίες δεν εκφράζει ως απλός πολίτης, αλλά ως Δημόσιος Λειτουργός.


Αυτές οι μεθοδεύσεις και μάλιστα οργάνων της Πολιτείας, που επιλεκτικά αναφέρονται ως σοβαρές και άμεσες, δημιουργούν κινδύνους για τον Ελληνισμό, τη συνοχή και το μέλλον του. Και αποδομούν την Εθνική Ταυτότητα.
Χαρακτηριστικά των διαφαινόμενων κινδύνων είναι:

Α. Ότι αυτοί δεν προέρχονται από εξωτερικό εχθρό, ώστε να είναι δυνατή και ξεκάθαρη η αντιμετώπισή τους, αλλά από εσωτερικό εχθρό. Και

Β. Ότι υφέρπουν (οι κίνδυνοι αυτοί) στη σύγχρονη ιστορική διαδρομή της πατρίδας μας, χωρίς να γίνονται άμεσα ορατοί και μετρήσιμοι και μάλιστα από τον λαό.

Αυτούς τους διαφαινόμενους κινδύνους επισημαίνουν, κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα, προσωπικότητες του επιστημονικού, δημοσιογραφικού, κοινωνικού κλπ χώρου, με άρθρα, ομιλίες κλπ, στις οποίες εκφράζουν την αγωνία τους, όπως μεταξύ άλλων: Ο διεθνούς αναγνωρίσεως καθηγητής Βασίλειος Μαρκεζίνης, ο οποίος σε συνέντευξή του προς την Κρατική Τηλεόραση, την Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010, αναφέρεται σε «απειλή κατάλυσης της κοινωνικής συνοχής από τη μαζική εισβολή αλλοδαπών στη χώρα…»
Ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος σε άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 10ης Ιανουαρίου 2010, επισημαίνει ότι «ο Ελληνισμός φθίνει πληθυσμιακά, με ρυθμίσεις, που εγγυώνται εγγύτατα την ιστορική του εξαφάνιση».
Ανάλογες ανησυχίες εκφράζει και ο γνωστός δημοσιογράφος κ. Β. Ι. Κοραχάης σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» της 14ης Ιανουαρίου 2010, με τίτλο: «Από τι απειλείται ο Ελληνισμός».
Αλλά και ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης, σε συγκλονιστική επιστολή προς την κ. Θάλεια Δραγώνα εκφράζει την αγωνία του, από τη διαπίστωση ότι «…αντιμετωπίζουμε μεγάλους κινδύνους που απειλούν την πεμπτουσία της Ελληνικότητας μας». Σαλπίζει έτσι με την μουσική της αγωνίας του και της καρδιάς του, την ανάγκη ξεσηκωμού του Ελληνικού λαού για να αποφευχθούν οι κίνδυνοι αυτοί. Και δίνει την υπέροχη απάντηση στο ερώτημα του βιβλίου «Τι είν’ η πατρίδα μας;»: «Είναι τα εκατομμύρια οι Έλληνες, επώνυμοι και ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί…» αυτοί που στην ιστορική πορεία του Έθνους μας και με την πίστη, ότι «Πατρός τε και Μητρός τε και των άλλων προγόνων …» πρόσφεραν ο καθένας από τη δική του θέση, τη δική του ψηφίδα για τη δημιουργία της Εθνικής Ταυτότητας, που θεμελιώνει την ιδιαιτερότητα κάθε λαού και φυσικά όχι εξαιρεσιμότητα που σηματοδοτεί υπεροχή.

Αλλά και εμείς οι επιστήμονες, μητέρες, αγωνίστριες, που κουβαλάμε χρέος μεγάλο απέναντι στις μελλοντικές γενιές, αρνούμεθα κάθε εφησυχασμό, απέναντι στους διαφαινόμενους εθνικούς κινδύνους, που οδηγεί σε υποταγή στον οποιονδήποτε εχθρό και ακυρώνει την δικαίωση της υπάρξεώς μας και των αγώνων μας.
Με συναίσθηση αυτής της ευθύνης μας, απευθυνόμαστε στην πολιτική, πρώτιστα Ηγεσία της Πατρίδας μας και στη δική της μεγάλη ιστορική ευθύνη, ώστε να αναθεωρήσει τους ανωτέρω σχεδιασμούς.

Η Πρόεδρος Σ. Καψοκεφάλου
Η Αντιπρόεδρος Ι. Καραγιαννοπούλου
Η Γεν. Γραμματέας Σ. Δημητρίου

«Τί είν’ η πατρίδα μας ;»
Το βιβλίο των Άννας Φραγκουδάκη και Θάλειας Δραγώνα.

Το βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα μας ; » με υπότιτλο : Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση, (σελίδες 539) είναι μια συλλογική εργασία επτά συνολικά συγγραφέων μεταξύ των οποίων και οι παραπάνω Α.Φ. και Θ.Δ. οι οποίες έχουν και την επιμέλεια γενικώς της εκδόσεώς του.

Μέσα σ’αυτό καταγράφουν τα συμπεράσματα, πορίσματα, στα οποία κατέληξε η έρευνα που έκανε η ομάδα σε ένα δείγμα διδασκάλων του Δημοτικού σχολείου, μετά από συνεντεύξεις και απαντήσεις σε ερωτηματολόγιο που τους έθεσαν, αλλά και από την ανάλυση βιβλίων Ιστορίας, Γλώσσας, Γεωγραφίας της εννιάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης (Δημοτικού, Γυμνασίου). Οι κ. Α.Φ. και Θ.Δ. καλύπτουν, σε σελίδες, το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου και, όπως φαίνεται, έχουν πρωταρχικό ρόλο στην όλη εργασία.

Κεντρικό και κυρίαρχο θέμα σε όλο το βιβλίο είναι ότι η ελληνική εκπαίδευση έχει καθαρά εθνοκεντρικό χαρακτήρα και καλλιεργεί την αγάπη στην πατρίδα. Δικαίωμά τους να κάνουν την έρευνά τους και να βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Όμως δεν σταματούν εκεί. Κρίνουν, κατακρίνουν, υποτιμούν και με κάθε τρόπο, παραθέτοντας και επιστημονικές θεωρίες, προσπαθούν κατηγορηματικά να αποδείξουν πόσο…ολέθριος είναι για τους Έλληνες ο εθνοκεντρισμός και πόσο αρνητικό να καλλιεργείται από την εκπαίδευση ο πατριωτισμός.(!)

Άλλο συμπέρασμα είναι ότι στην ελληνική εκπαίδευση κυριαρχεί ο φόβος ότι η εθνική ταυτότητα απειλείται και μάλιστα υπάρχουν στρατηγικές που οδηγούν σ’ αυτήν την αντίληψη, όπως π.χ. η αποσιώπηση, η άρνηση στα σχολικά εγχειρίδια της επίδρασης του ελληνικού πολιτισμού από άλλους λαούς, Τούρκους, Βαλκάνιους κ.λ.π και ή πλήρης αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η πλήρης απουσία οποιασδήποτε μνείας του πολιτισμού των γραμμάτων, των τεχνών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και του τουρκικού κράτους από το 1908 και ύστερα (!) ( σελ.81).

Ένα άλλο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν είναι ότι οι Έλληνες ζουν με φαντασιώσεις, όπως αυτή του να θεωρούν ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι ο ανώτερος, να θεωρούν τον εαυτό τους αδιάσπαστη συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων και τον πολιτισμό τους συνέχεια εκείνου, αντίληψη η οποία είναι μύθος (!). Τα σχολικά εγχειρίδια, γράφει ή κ. Δραγώνα, καλλιεργούν μια ψευδαισθητική, απατηλή ταυτότητα. Επίσης είναι φαντασίωση ότι οι Έλληνες αποτελούν μια ομοιογενή κοινότητα, γιατί αγνοούν τις διαφορετικές ομάδες πού υπάρχουν ανάμεσά τους και όλα αυτά οδηγούν σε ρατσισμό και ξενοφοβία. Αυτά τα συμπεράσματα βγήκαν από τα σχολικά εγχειρίδια και τις απαντήσεις των εκπαιδευτικών.

Οι εκπαιδευτικοί που απάντησαν ότι ενέχει κινδύνους για την εθνική ταυτότητα η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας χαρακτηρίζονται ως οι συντηρητικώτεροι και αυταρχικώτεροι του δείγματος. Αντίστοιχα συντηρητική είναι η στάση των εκπαιδευτικών που θεωρούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «απειλεί πολύ τα ήθη» και την «ελληνικότητα» (σελ.93).

Όσο για την ελληνική γλώσσα, η κ. Φραγκουδάκη απορρίπτει την άποψη που κυριαρχεί ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και στα σχολικά βιβλία, ότι είναι διαχρονική, μοναδική, έχει το αξιολογικό προβάδισμα έναντι όλων των άλλων γλωσσών και ότι σήμερα η γλώσσα πάσχει από λεξιπενία. Θεωρεί δε μύθο την πίστη εκπαιδευτικών και επιστημόνων ότι για να πλουτίσουν το λεξιλόγιό τους και να βελτιώσουν τη γλώσσα τους σήμερα οι μαθητές πρέπει να επιστρέψουν στις ρίζες τους δηλ. στην αρχαία έλληνική γλώσσα. Γράφει χαρακτηριστικά: Θα πρέπει να είναι αρκετά ευρεία ή αποδοχή του μύθου που λέει ότι για να μάθουν οι μαθητές να μιλούν «σωστά» τη γλώσσα τους, πρέπει να μάθουν μια άλλη γλώσσα (την αρχαία) (σελ.178).

Στις σελίδες 344 – 400 η κ Φραγκουδάκη αναλύει τα βιβλία της Ιστορίας Δημοτικού και Γυμνασίου. Μέσα σ’αυτή την ενότητα ανασκευάζει και προσπαθεί να αποδείξει πόσο λάθος και μύθος είναι η παρουσίαση στα βιβλία αυτά της συνέχειας από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα του ελληνισμού, έννοια την οποία αμφισβητεί γι’ αυτό και την γράφει «ελληνισμός» με εισαγωγικά.

Γράφει κάπου για το βιβλίο της Γ΄ γυμνασίου: Η περίοδος της οθωμανικής ατοκρατορίας από την άλωση και μέχρι την ίδρυση του ελληνικού κράτους αναφέρεται συστηματικά ως «τουρκοκρατία» και αρκετά συχνά με τους παρωχημένους και φορτισμένους όρους «δουλεία» και «τουρκικός ζυγός» και «υπόδουλο Γένος» (σελ.348).

Σχετικά με την Ορθοδοξία είνα ικανοποιημένη η συγγραφέας για τη μικρή παρουσία της στα σχολικά εγχειρίδια (!), εκτός ωρισμένων εξαιρέσεων, όπως πατριάρχης «εθνάρχης» ή «κρυπτοχριστιανισμός».

Στα συμπεράσματα αυτής της ενότητας μεταξύ άλλων γράφει: διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά από το μάθημα της ιστορίας να αγαπούν την πατρίδα τους, επειδή θα ήταν ανήθικο ή προδοσία το αντίθετο. Μαθαίνουν να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες/ίδες: επειδή είναι κατ’ ευθείαν «απόγονοι» της κλασικής αρχαιότητας και στη συνέχεια του Βυζαντίου…επειδή ο ελληνικός πολιτισμός είναι αξία υπερκοινωνική….επειδή οι πρόγονοί τους ήταν ανδρείοι….επειδή το έθνος τους ανέκαθεν αποτελείται αποκλειστικά από Έλληνες, ελληνόφωνους, χριστιανούς ορθόδοξους, άνδρες. Με άλλα λόγια μαθαίνουν ν’ αγαπούν την πατρίδα τους και να αναγνωρίζουν θετικά την εθνική τους ταυτότητα, για λόγους που δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορική πραγματικότητα και για καμιά απολύτως ορθολογική αιτία.

Μέσα στο βιβλίο είναι διάχυτη η διαπίστωση ότι τα σχολικά βιβλία και οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν θεωρούν κατώτερο τον εαυτό τους σήμερα από τους προηγμένους ευρωπαϊκούς λαούς και ανώτερο από λαούς βαλκανικούς, ανατολικούς, αφρικανικούς. Εξυμνούν το παρελθόν και μειώνουν το παρόν του ελληνισμού, αλλά στηρίζονται στο παρελθόν για να νοιώθουν περήφανοι και ασφαλείς. Ακόμη πιστεύουν ότι όλοι τούς επιβουλεύονται, τούς αδικούν και τούς υπονομεύουν, απόψεις τις οποίες απορρίπτουν οι συγγραφείς του βιβλίου στο οποίο αναφερόμαστε.

Κλείνοντας αυτή τη συντομώτατη αναφορά στα συμπεράσματα και σε μερικά σημεία του βιβλίου των κ. Θ. Δραγώνα και Άννας Φραγκουδάκη, λίγα σχόλια.

Ότι τα βιβλία της ελληνικής εκπαίδευσης παρουσιάζουν πολλά ελαττώματα, παραλείψεις, λάθη, κάποιες φορές προχειρότητα και ανακρίβειες είναι κοινό μυστικό στους εκπαιδευτικούς γενικώς. Για τις παραπάνω συγγραφείς όμως η εκπαίδευση, όπως προσφέρεται από τους δασκάλους και τα βιβλία, πάσχει από μια «θανατηφόρα », «ανίατη» και «φοβερή» ασθένεια. Είναι ο εθνοκεντρισμός και η καλλιέργεια του πατριωτισμού(!). Αυτό αποτελεί τροχοπέδη και ανασταλτικό στοιχείο για την πρόοδο της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό πρέπει, πάση θυσία, να κοπούν και να καυτηριαστούν όλα τα κεφάλια αυτής της …«ολέθριας λερναίας ύδρας »!!!!

Το ότι κάποιες φορές η καλλιέργεια ενός νοσηρού εθνοκεντρισμού–εθνικισμού και αχαλίνωτου πατριωτισμού έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης του λαού προκαλώντας ολέθριες καταστροφές τόσο στον ίδιο, όσο και σε άλλους λαούς, είναι αλήθεια. Αυτό όμως δεν αναιρεί το δικαίωμα να έχουν την εθνική τους ταυτότητα, όποια και αν είναι αυτή, να αγαπούν και να υπερασπίζονται την πατρίδα τους, απέναντι τόσο στους εξωτερικούς, όσο και στους εσωτερικούς κινδύνους. Πιστεύουν οι συγγραφείς ότι, αν ξερριζώσουμε αυτά από το μυαλό και την ψυχή των Ελλήνων, θα χτίσουμε μια αξιοζήλευτη, προοδευτική, σύγχρονη Ελλάδα (!). Μήπως όμως θα γίνουμε υποδειγματικοί πρωτοπόροι μιας κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης που τόσο βιάζονται κάποιοι, γνωστοί-άγνωστοι, να μας επιβάλουν ;

Δεν με ενοχλεί η έρευνά τους. Όλοι έχουν το δικαίωμα να την κάνουν, αν μπορούν. Θα μου ήταν αδιάφορες και οι προτάσεις τους, με τις οποίες διαφωνώ, αν ηταν απλώς μία ιδιωτική πρωτοβουλία, με έξοδά τους, που απευθύνονταν σε όσους θέλουν να τις διαβάσουν ή να τις ασπασθούν. Έχουν γραφτεί και χειρότερα.

Με ενοχλεί που το «βιβλίο αυτό και οι έρευνες που περιέχει μπόρεσαν να γίνουν χάρη στην υποστήριξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή διεύθυνση ΧΧΙΙ, Task Force for Human Resources, Education, Training and Youth και από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας του (ελληνικού !) υπουργείου Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας» όπως γράφουν (σελ.4).

Με ενοχλεί δε αφάνταστα και ανησυχώ για το ότι η κ. Θ. Δραγώνα κατέχει μια από τις θέσεις-κλειδιά στο σχεδιασμό της εκπαίδευσης των Ελληνοπαίδων και είναι «δεξί χέρι » της υπουργού παιδείας….

Κατερίνα Ορφανίδου

Άγιοι Προστάτες Επαγγελμάτων

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας προβάλλονται ως αληθινά υποδείγματα ζωής και ως θαυμαστοί πνευματικοί οδηγοί των χριστιανών σε κάθε εποχή. Γι' αυτό στον καθημερινό μας αγώνα για πνευματική πρόοδο, οφείλουμε να εντρυφήσουμε και να ωφεληθούμε από τις εμπειρίες, τα βιώματα και τις παρακαταθήκες των Αγίων μας.
Η παράδοση όμως της Αγίας Μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας αναφέρει ως προστάτες επαγγελμάτων διαφόρους Αγίους, τους οποίους αναφέρουμε ενδεικτικά, κατά αλφαβητική σειρά.

Άγιοι Ανάργυροι προστάτες των ιατρών (1η Νοεμβρίου)

Άγιος Αρτέμιος προστάτης των αστυνομικών (20 Οκτωβρίου)

Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ προστάτες των αεροπόρων (8 Νοεμβρίου)

Άγιος Αντύπας προστάτης των οδοντιάτρων (11 Απριλίου)

Αγία Βαρβάρα προστάτις του πυροβολικού (4 Δεκεμβρίου)

Άγιος Γεώργιος προστάτης του πεζικού (23 Απριλίου)

Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης προστάτης των δικαστικών (3 Οκτωβρίου)

Άγιος Ευφρόσυνος προστάτης των μαγείρων (11 Σεπτεμβρίου)

Άγιος Ζήνων προστάτης των ταχυδρομικών (10 Φεβρουαρίου )




Προφήτης Ηλίας προστάτης των γουνοποιών (20 Ιουλίου)

Άγιος Λουκάς Ευαγγελιστής προστάτης των ζωγράφων (18 Οκτωβρίου )

Άγιος Μάμας προστάτης των βοσκών (2 Σεπτεμβρίου)

Άγιος Μιχαήλ Μαυρουδής (νεομάρτυρας) προστάτης των αρτοποιών (10 Μαρτίου)

Άγιος Ματθαίος ο Ευαγγελιστής προστάτης των τελωνειακών (16 Νοεμβρίου )

Άγιος Μάρκος ο κωφός προστάτης των κωφαλάλων (2 Ιανουαρίου )

Άγιος Νικόλαος προστάτης των ναυτικών (6 Δεκεμβρίου )

Άγιος Ονήσιμος προστάτης των φυλακισμένων (15 Φεβρουαρίου)

Αγία Παρασκευή προστάτις των τυφλών (26 Ιουλίου)

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ προστάτης των δασικών υπαλλήλων (2 Ιανουαρίου)




Άγιος Σαμψών προστάτης των ξενοδόχων (27 Ιουνίου)

Άγιος Συμεών ο Τραπεζούντιος προστάτης των χρυσοχόων (14 Αυγούστου)

Άγιος Σπυρίδων προστάτης των κεραμοποιών (12 Δεκεμβρίου)

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες προστάτες των διδασκάλων (30 Ιανουαρίου)

Άγιος Τρύφων προστάτης των πτηνοτρόφων και των αμπελουργών (1η Φεβρουαρίου)

Άγιος Χριστοφόρος προστάτης των οδηγών (9 Μαϊου)

Άγιος Χρήστος Νεομάρτυς προστάτης των κηπουρών (12 Φεβρουαρίου)

(Από το περιοδικό "ΒΗΘΕΣΔΑ")

Ομοσπονδία Γυναικείων Σωματείων
Ο.ΓΥ.ΣΩ.

«Ένωση Επιστημόνων Γυναικών»
«Πανελλήνια Ένωση Γυναικών»
«Μητέρες Επιστήμονες Πολύτεκνες»
«Σύνδεσμος Ορθοδόξων Γυναικών Ευρώπης»
«Μουσική Συντροφιά»

Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 2009

Προς
Την Αξιότιμο Υπουργό
Παιδείας, Θρησκευμάτων και
Δια Βίου Μαθήσεως
Καν Άνναν Διαμαντοπούλου
Ενταύθα

Κυρία Υπουργέ,

Η Ομοσπονδία μας, η οποία αποτελείται από πέντε γυναικεία Σωματεία, διακατέχεται από ευαισθησία απέναντι στα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και ο σκοπός που υπηρετεί δημιουργεί σε αυτήν την ευθύνη αντιμετωπίσεώς τους.
Για τους λόγους αυτούς προβληματίστηκαν, τα μέλη της Ομοσπονδίας μας, από δημοσιεύματα του Τύπου, όπως το άρθρο του ομότιμου καθηγητού Ν. Σαρρή, στην εφημερίδα το «ΠΑΡΟΝ», της 5ης τρέχοντος μηνός, από τηλεοπτική εκπομπή του τηλεοπτικού Σταθμού ALTER της 3ης τ.μ., με τον δημοσιογράφον κ. Κ. Χαρδαβέλλα. Δημοσιεύματα που αφορούσαν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ανετέθησαν καθήκοντα Ειδικής Γραμματέως του Υπουργείου Σας και αρμοδιότητες στον ευαίσθητο Τομέα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, στην κ. Θάλεια Δραγώνα.
Και ο προβληματισμός αυτός προκύπτει από τις αποκαλύψεις των ΜΜΕ κλπ, που κινητοποίησαν μερίδα της Ομογένειας της Ελβετίας και την Ακαδημία Αθηνών, για τις θέσεις της ως άνω Ειδικής Γραμματέως, κ. Θάλειας Δραγώνα. Θέσεις που περιέχονται, εκτός των άλλων στο βιβλίο της με τίτλο: «Τι ειν’ η πατρίδα μας;». Σύμφωνα με τις θέσεις αυτές, κατά τα ανωτέρω δημοσιεύματα, η άνω Ειδική Γραμματέας και Συγγραφέας, κ. Θάλεια Δραγώνα, εκφράζει τις απόψεις ότι: «Δεν είμαστε Έλληνες…» και ότι είναι «ρατσιστικό να δηλώνουμε Ελληνική Ταυτότητα».

Επειδή οι απόψεις αυτές, Δημοσίας Λειτουργού, εφ’ όσον τις απηχούν ορθά τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ, δεν συνάδουν προς θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος μας, όπως των άρθρων 16 και 5 αυτού και επειδή εμφανίζονται ως ανατρεπτικές και αρνητικές απόψεις, σε όσα γνωρίζαμε για την αιματοβαμμένη Ιστορία μας, χωρίς αντίστοιχα να προσδιορίζονται και οι θέσεις της άνω συγγραφέως Και επειδή απλός πολίτης θα μπορούσε ελεύθερα να εκφράσει τις ανωτέρω απόψεις, όχι όμως και Δημόσιος Λειτουργός που έχει ορκιστεί και οφείλει να σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους,
Σας απευθύνουμε τα εξής ερωτήματα:
1. Εάν οι θέσεις αυτές της κ. Θ. Δραγώνα, ανταποκρίνονται στα πιστεύω της, πώς δικαιολογείται να τις εκφράζει, όχι ως άτομο, αλλά ως Δημόσιος Λειτουργός;
2. Με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή της κ. Θ. Δραγώνα, στη θέση της Ειδικής Συμβούλου και στον εξαιρετικά νευραλγικό Τομέα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού του Υπουργείου σας; Και
3. Για να μην υπάρχει παραπλάνηση, σχετικά με το όλο θέμα, θα πρέπει να γνωστοποιηθούν στους Έλληνες πολίτες και γονείς, ποιοι οι οραματισμοί και σχεδιασμοί της ως άνω Δημοσίας Λειτουργού, σχετικά με την εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση των Ελληνοπαίδων.


Μετά τιμής

Η Πρόεδρος
Σ. Καψοκεφάλου
Η Αντιπρόεδρος
Ι. Καραγιαννοπούλου
Η Γενική Γραμματέας
Σ. Δημητρίου