Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης
Δυναμίτης στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας
Πολλά ακούστηκαν στο Ραδιόφωνο και στην Τηλεόραση από ειδικούς και μη, για το περιβόητο νομοσχέδιο που υποκαθιστά το γάμο και απειλεί με διάλυση το θεσμό της ελληνικής οικογένειας.
Την παρακάτω επιστολή έστειλε εκ μέρους της Ομοσπονδίας Γυναικείων Σωματείων (Ο.ΓΥ.ΣΩ) η Δικηγόρος και Διδάκτωρ της Νομικής Σχολής Αθηνών κα Ιωάννα Λελούδα – Καραγιαννοπούλου, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον Υπουργό Δικαιοσύνης.
Κε Πρόεδρε
Η Ομοσπονδία μας, ευαίσθητη σε σοβαρά κοινωνικά θέματα, αλλά και υποχρεωμένη εκ του Καταστατικού της να τα αντιμετωπίζει, σας εκθέτει τους προβληματισμούς της σχετικά με τη μεθόδευση νομοθετικής ρυθμίσεως της «ελεύθερης συμβιώσεως».
Από τις πληροφορίες των ΜΜΕ σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο για τις «ελεύθερες συμβιώσεις» προκύπτουν τα εξής:
1. Ως αιτιολογία του νομοσχεδίου για τη ρύθμιση των «ελεύθερων συμβιώσεων» αναφέρεται η κάλυψη κοινωνικών αναγκών που δημιουργούνται από τις συμβιώσεις αυτές.
2. Οι δεσμεύσεις του προτεινόμενου συμβολαίου για τη ρύθμιση των «ελεύθερων σχέσεων» είναι κυρίως οικονομικού χαρακτήρα και αφορούν στη ρύθμιση των περιουσιακών σχέσεων των μερών αυτών.
3. Αντιμετωπίζεται δια του επίμαχου νομοσχεδίου η ρύθμιση υιοθεσίας τέκνου που θα μεθοδεύσουν τα μέρη μιας «ελεύθερης σχέσεως».
4. Προβλέπεται από το νομοσχέδιο αυτό η ελεύθερη λύση της σχέσεως που θα ρυθμίζεται με συμβολαιογραφική πράξη. Δηλαδή με τη δυνατότητα αυτή της ελεύθερης διαλύσεως της σχέσεως καταργείται το διαζύγιο.
5. Το επίμαχο νομοσχέδιο ονομάζει τη ρυθμιζόμενη σχέση ως ελεύθερη και όχι ως έγγαμη. Και
6. Χαρακτηρίζεται, κυρίως δημοσιογραφικά, ήδη δε και δια στόματος του αρμόδιου Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη το νομοσχέδιο αυτό για την «ελεύθερη συμβίωση», ως προοδευτικό.
Με την παρούσα εκθέτουμε τις θέσεις μας απέναντι στο νομοσχέδιο αυτό, θέσεις οι οποίες προκύπτουν από τη νομική, ιστορική και κοινωνική προσέγγιση και οι οποίες ενισχύονται από τα εξής επιχειρήματα:
I. Ως προς την αιτιολογία του νομοσχεδίου για τις «ελεύθερες συμβιώσεις»: Αυτή εμφανίζεται γενική, χωρίς συγκεκριμένα να ανταποκρίνεται στην κοινωνική και νομική πραγματικότητα, αφού δεν διαφαίνονται κοινωνικές ανάγκες που χρήζουν νομικής ρυθμίσεως, οι οποίες να προκύπτουν από μια ελεύθερη σχέση. Και αυτό διότι η ελεύθερη ένωση αποτελεί επιλογή προσωπικής ελευθερίας. Δηλαδή εμπεριέχει, εκ της νομοτελείας της, τη βούληση των μερών αυτής να είναι και να παραμένουν ελεύθεροι στη βίωση μιας πραγματικής καταστάσεως. Διαφορετικά, εάν θέλουν ορισμένες δεσμεύσεις επιλέγουν τα μέλη της ελεύθερης συμβίωσης τον πολιτικό γάμο – που στοιχίζει και λιγότερο από μια συμβολαιογραφική πράξη.
Ειδικά για τα παιδιά, που πιθανώς να προκύψουν από μια ελεύθερη σχέση, δεν υπάρχει νομικό ή κοινωνικό πρόβλημα αφού οι ισχύουσες νομικές διατάξεις (αστικός κώδικας, σχέσεις γονέων και τέκνων κ.λπ.) κατοχυρώνουν πλήρως τα δικαιώματα, προσωπικά και περιουσιακά των παιδιών, είτε αυτά προέρχονται από θρησκευτικό είτε από πολιτικό γάμο είτε από μια ελεύθερη σχέση.
Μόνο μια κοινωνική ανάγκη φέρεται να καλύπτει το επίμαχο νομοσχέδιο και δημιουργεί απορία το ότι οι μάγειροι αυτού δεν το ανέφεραν ευθέως: Τη ρύθμιση σχέσεως ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια.
II.Η ρύθμιση οικονομικών σχέσεων μεταξύ δύο ατόμων που επιθυμούν να συμβιώσουν είτε ετερόφυλων, είτε ομοφυλοφίλων, μπορεί πάντα σύμφωνα με το δίκαιό μας, να γίνει χωρίς ειδική πολιτειακή ρύθμιση.
III.Το νομοσχέδιο αυτό που ρυθμίζει την ελεύθερη σχέση με την προβλεπόμενη δυνατότητα ελεύθερης λύσεώς της, καταργεί το Διαζύγιο.
Αλλά το διαζύγιο αποτέλεσε κατάκτηση νομική και κοινωνική, προστατευτική κυρίως του αδύνατου μέρους της έγγαμης σχέσεως, κατάκτηση πολιτιστικής και με την επιρροή της Χριστιανικής διδασκαλίας, που επιβάλλει το σεβασμό στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνότητας, κ.λπ.
Για να γίνει κατανοητό αυτό, σχετικά με την ευεργετική κοινωνικά επίδραση του διαζυγίου, η ιστορική νομική διαδρομή μας πληροφορεί ότι πριν από τη νομοθέτηση του διαζυγίου και των λόγων του, με τις νομικές του συνέπειες, ο δυνατός μιας έγγαμης σχέσεως (μόνης γνωστής κοινωνικά, με τη νομική μορφή της εποχής της, σχέσεως) ο άντρας είχε το δικαίωμα του αποστασίου στην Ελλάδα ή του repodium στη Ρώμη. Δηλαδή είχε το δικαίωμα ο άντρας στην έγγαμη σχέση, της απλής αναγγελίας της βουλήσεώς του να αποπέμψει τη γυναίκα του χωρίς καμμία συνέπεια. Αυτό που σήμερα, περισσότερο θεωρητικά, ισχύει για τους Μουσουλμάνους.
Επομένως η δυνατότητα που προβλέπει το επίμαχο νομοσχέδιο για ελεύθερη της «ελεύθερης σχέσεως», η χρήση της οποίας, όπως είναι ρεαλιστικά κατανοητό, θα ανήκει στον οικονομικά, κοινωνικά ή εξ’ απόψεως υγείας, δυνατό της σχέσεως, όχι μόνο δεν καθιστά προοδευτικό το νομοσχέδιο αυτό, αλλά παλινδρομεί την κοινωνία σε αρχαίες εποχές, όπου ίσχυε το δίκαιο του ισχυρότερου.
IV. Είναι το νομοσχέδιο αυτό και προδήλως αντισυνταγματικό. Και αυτό διότι η διάταξη του άρθ. 21 του Συντάγματος, διάταξη και μη αναθεωρητέα ως θεμελιώδης, επιβάλλει στην Πολιτεία την υποχρέωση να προστατεύει την οικογένεια και τον θεσμό του γάμου. Τί νοείτε δε ως οικογένεια και γάμος το προσδιορίζει η κοινωνική και νομική ρύθμιση βάσει της ιστορικής και χριστιανικής ερμηνείας, σύμφωνα με το θεμελιώδες άρθρο 3 του Συντάγματος.
Επομένως το επίμαχο νομοσχέδιο με την αναγνώριση παράλληλης, προς την οικογένεια, σχέσεως της ελεύθερης συμβίωσης, αντιστρατεύεται προς την επιταγή του Συντάγματος αφού η σχέση αυτή προσδιοριζόμενη από τους όρους ενός απλού συμβολαίου, χωρίς ηθική πνοή «παιδαγωγεί» τους νέους αρνητικά για ελεύθερη, εύκολη και ανεύθυνη σχέση. Σχέση χωρίς την ευλογία όχι μόνο της Εκκλησίας, αλλά ανεξάρτητα από αυτήν, της κοινωνίας και του Συντάγματος.
V. Δεν πληροφορεί, ούτε φαίνεται να δεσμεύει το επίμαχο νομοσχέδιο: α) πόσες ελεύθερες σχέσεις μπορεί να συνάψει κάποιος και β) εάν μια ελεύθερη σχέση μπορεί να συναφθεί παράλληλα και με θρησκευτικό ή πολιτικό γάμο. Εάν η απάντηση και στα δύο είναι θετική τότε με το νομοσχέδιο αυτό καθιερώνεται η πολυγαμία και η παλλακεία.
Αλλά οι μορφές αυτές «σχέσεως» είναι προοδευτικές και συνάδουν προς την ελληνική κοινωνία;
VI. Όσον αφορά στο αναφερόμενο, στο επίμαχο νομοσχέδιο, θέμα δυνατότητας υιοθεσίας τέκνου, φαίνεται ότι αυτό αφορά στη σχέση ομοφυλοφίλων ζευγαριών αφού για τα ετερόφυλα ισχύουν οι σχετικές διατάξεις περί υιοθεσίας που θεμελιώνονται στο συμφέρον των παιδιών. Και ερωτάται εάν το ευρύτερο συμφέρον ενός παιδιού εξυπηρετείται σύμφωνα με την ηθική και φυσική τάξη, με την υιοθεσία του από ομοφυλόφιλο ζευγάρι.
Επομένως δικαιολογημένα η κοινωνία της πατρίδας μας και η Ομοσπονδία μας, ως μέλος της, ερωτά την Πολιτεία:
Γιατί ένα νομοσχέδιο:
i) «Μη προοδευτικό» που παλινδρομεί στις αρχαίες κοινωνίες υπέρ του δυνατού, οικονομικά και κοινωνικά, μιας σχέσεως, νομοσχέδιο που υπηρετεί το δίκαιο του ισχυρότερου
ii) Αντισυνταγματικό, ως αντιτιθέμενο σε θεμελιώδεις, μη αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος
iii) Που δεν καλύπτει γενικότερες κοινωνικές ανάγκες
iv) Που ανατρέπει πανάρχαιες και σφυρηλατημένες από την πρόοδο των αιώνων κοινωνικές δομές
Μήπως αποσκοπεί ευθέως στην κατάργηση της οικογένειας ως θεμελίου συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους;
Ζητάμε την υπεύθυνη απάντηση των αρμοδίων Πολιτειακών παραγόντων.
Διατελούμε μετά Τιμής
Δυναμίτης στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας
Πολλά ακούστηκαν στο Ραδιόφωνο και στην Τηλεόραση από ειδικούς και μη, για το περιβόητο νομοσχέδιο που υποκαθιστά το γάμο και απειλεί με διάλυση το θεσμό της ελληνικής οικογένειας.
Την παρακάτω επιστολή έστειλε εκ μέρους της Ομοσπονδίας Γυναικείων Σωματείων (Ο.ΓΥ.ΣΩ) η Δικηγόρος και Διδάκτωρ της Νομικής Σχολής Αθηνών κα Ιωάννα Λελούδα – Καραγιαννοπούλου, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον Υπουργό Δικαιοσύνης.
Κε Πρόεδρε
Η Ομοσπονδία μας, ευαίσθητη σε σοβαρά κοινωνικά θέματα, αλλά και υποχρεωμένη εκ του Καταστατικού της να τα αντιμετωπίζει, σας εκθέτει τους προβληματισμούς της σχετικά με τη μεθόδευση νομοθετικής ρυθμίσεως της «ελεύθερης συμβιώσεως».
Από τις πληροφορίες των ΜΜΕ σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο για τις «ελεύθερες συμβιώσεις» προκύπτουν τα εξής:
1. Ως αιτιολογία του νομοσχεδίου για τη ρύθμιση των «ελεύθερων συμβιώσεων» αναφέρεται η κάλυψη κοινωνικών αναγκών που δημιουργούνται από τις συμβιώσεις αυτές.
2. Οι δεσμεύσεις του προτεινόμενου συμβολαίου για τη ρύθμιση των «ελεύθερων σχέσεων» είναι κυρίως οικονομικού χαρακτήρα και αφορούν στη ρύθμιση των περιουσιακών σχέσεων των μερών αυτών.
3. Αντιμετωπίζεται δια του επίμαχου νομοσχεδίου η ρύθμιση υιοθεσίας τέκνου που θα μεθοδεύσουν τα μέρη μιας «ελεύθερης σχέσεως».
4. Προβλέπεται από το νομοσχέδιο αυτό η ελεύθερη λύση της σχέσεως που θα ρυθμίζεται με συμβολαιογραφική πράξη. Δηλαδή με τη δυνατότητα αυτή της ελεύθερης διαλύσεως της σχέσεως καταργείται το διαζύγιο.
5. Το επίμαχο νομοσχέδιο ονομάζει τη ρυθμιζόμενη σχέση ως ελεύθερη και όχι ως έγγαμη. Και
6. Χαρακτηρίζεται, κυρίως δημοσιογραφικά, ήδη δε και δια στόματος του αρμόδιου Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη το νομοσχέδιο αυτό για την «ελεύθερη συμβίωση», ως προοδευτικό.
Με την παρούσα εκθέτουμε τις θέσεις μας απέναντι στο νομοσχέδιο αυτό, θέσεις οι οποίες προκύπτουν από τη νομική, ιστορική και κοινωνική προσέγγιση και οι οποίες ενισχύονται από τα εξής επιχειρήματα:
I. Ως προς την αιτιολογία του νομοσχεδίου για τις «ελεύθερες συμβιώσεις»: Αυτή εμφανίζεται γενική, χωρίς συγκεκριμένα να ανταποκρίνεται στην κοινωνική και νομική πραγματικότητα, αφού δεν διαφαίνονται κοινωνικές ανάγκες που χρήζουν νομικής ρυθμίσεως, οι οποίες να προκύπτουν από μια ελεύθερη σχέση. Και αυτό διότι η ελεύθερη ένωση αποτελεί επιλογή προσωπικής ελευθερίας. Δηλαδή εμπεριέχει, εκ της νομοτελείας της, τη βούληση των μερών αυτής να είναι και να παραμένουν ελεύθεροι στη βίωση μιας πραγματικής καταστάσεως. Διαφορετικά, εάν θέλουν ορισμένες δεσμεύσεις επιλέγουν τα μέλη της ελεύθερης συμβίωσης τον πολιτικό γάμο – που στοιχίζει και λιγότερο από μια συμβολαιογραφική πράξη.
Ειδικά για τα παιδιά, που πιθανώς να προκύψουν από μια ελεύθερη σχέση, δεν υπάρχει νομικό ή κοινωνικό πρόβλημα αφού οι ισχύουσες νομικές διατάξεις (αστικός κώδικας, σχέσεις γονέων και τέκνων κ.λπ.) κατοχυρώνουν πλήρως τα δικαιώματα, προσωπικά και περιουσιακά των παιδιών, είτε αυτά προέρχονται από θρησκευτικό είτε από πολιτικό γάμο είτε από μια ελεύθερη σχέση.
Μόνο μια κοινωνική ανάγκη φέρεται να καλύπτει το επίμαχο νομοσχέδιο και δημιουργεί απορία το ότι οι μάγειροι αυτού δεν το ανέφεραν ευθέως: Τη ρύθμιση σχέσεως ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια.
II.Η ρύθμιση οικονομικών σχέσεων μεταξύ δύο ατόμων που επιθυμούν να συμβιώσουν είτε ετερόφυλων, είτε ομοφυλοφίλων, μπορεί πάντα σύμφωνα με το δίκαιό μας, να γίνει χωρίς ειδική πολιτειακή ρύθμιση.
III.Το νομοσχέδιο αυτό που ρυθμίζει την ελεύθερη σχέση με την προβλεπόμενη δυνατότητα ελεύθερης λύσεώς της, καταργεί το Διαζύγιο.
Αλλά το διαζύγιο αποτέλεσε κατάκτηση νομική και κοινωνική, προστατευτική κυρίως του αδύνατου μέρους της έγγαμης σχέσεως, κατάκτηση πολιτιστικής και με την επιρροή της Χριστιανικής διδασκαλίας, που επιβάλλει το σεβασμό στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνότητας, κ.λπ.
Για να γίνει κατανοητό αυτό, σχετικά με την ευεργετική κοινωνικά επίδραση του διαζυγίου, η ιστορική νομική διαδρομή μας πληροφορεί ότι πριν από τη νομοθέτηση του διαζυγίου και των λόγων του, με τις νομικές του συνέπειες, ο δυνατός μιας έγγαμης σχέσεως (μόνης γνωστής κοινωνικά, με τη νομική μορφή της εποχής της, σχέσεως) ο άντρας είχε το δικαίωμα του αποστασίου στην Ελλάδα ή του repodium στη Ρώμη. Δηλαδή είχε το δικαίωμα ο άντρας στην έγγαμη σχέση, της απλής αναγγελίας της βουλήσεώς του να αποπέμψει τη γυναίκα του χωρίς καμμία συνέπεια. Αυτό που σήμερα, περισσότερο θεωρητικά, ισχύει για τους Μουσουλμάνους.
Επομένως η δυνατότητα που προβλέπει το επίμαχο νομοσχέδιο για ελεύθερη της «ελεύθερης σχέσεως», η χρήση της οποίας, όπως είναι ρεαλιστικά κατανοητό, θα ανήκει στον οικονομικά, κοινωνικά ή εξ’ απόψεως υγείας, δυνατό της σχέσεως, όχι μόνο δεν καθιστά προοδευτικό το νομοσχέδιο αυτό, αλλά παλινδρομεί την κοινωνία σε αρχαίες εποχές, όπου ίσχυε το δίκαιο του ισχυρότερου.
IV. Είναι το νομοσχέδιο αυτό και προδήλως αντισυνταγματικό. Και αυτό διότι η διάταξη του άρθ. 21 του Συντάγματος, διάταξη και μη αναθεωρητέα ως θεμελιώδης, επιβάλλει στην Πολιτεία την υποχρέωση να προστατεύει την οικογένεια και τον θεσμό του γάμου. Τί νοείτε δε ως οικογένεια και γάμος το προσδιορίζει η κοινωνική και νομική ρύθμιση βάσει της ιστορικής και χριστιανικής ερμηνείας, σύμφωνα με το θεμελιώδες άρθρο 3 του Συντάγματος.
Επομένως το επίμαχο νομοσχέδιο με την αναγνώριση παράλληλης, προς την οικογένεια, σχέσεως της ελεύθερης συμβίωσης, αντιστρατεύεται προς την επιταγή του Συντάγματος αφού η σχέση αυτή προσδιοριζόμενη από τους όρους ενός απλού συμβολαίου, χωρίς ηθική πνοή «παιδαγωγεί» τους νέους αρνητικά για ελεύθερη, εύκολη και ανεύθυνη σχέση. Σχέση χωρίς την ευλογία όχι μόνο της Εκκλησίας, αλλά ανεξάρτητα από αυτήν, της κοινωνίας και του Συντάγματος.
V. Δεν πληροφορεί, ούτε φαίνεται να δεσμεύει το επίμαχο νομοσχέδιο: α) πόσες ελεύθερες σχέσεις μπορεί να συνάψει κάποιος και β) εάν μια ελεύθερη σχέση μπορεί να συναφθεί παράλληλα και με θρησκευτικό ή πολιτικό γάμο. Εάν η απάντηση και στα δύο είναι θετική τότε με το νομοσχέδιο αυτό καθιερώνεται η πολυγαμία και η παλλακεία.
Αλλά οι μορφές αυτές «σχέσεως» είναι προοδευτικές και συνάδουν προς την ελληνική κοινωνία;
VI. Όσον αφορά στο αναφερόμενο, στο επίμαχο νομοσχέδιο, θέμα δυνατότητας υιοθεσίας τέκνου, φαίνεται ότι αυτό αφορά στη σχέση ομοφυλοφίλων ζευγαριών αφού για τα ετερόφυλα ισχύουν οι σχετικές διατάξεις περί υιοθεσίας που θεμελιώνονται στο συμφέρον των παιδιών. Και ερωτάται εάν το ευρύτερο συμφέρον ενός παιδιού εξυπηρετείται σύμφωνα με την ηθική και φυσική τάξη, με την υιοθεσία του από ομοφυλόφιλο ζευγάρι.
Επομένως δικαιολογημένα η κοινωνία της πατρίδας μας και η Ομοσπονδία μας, ως μέλος της, ερωτά την Πολιτεία:
Γιατί ένα νομοσχέδιο:
i) «Μη προοδευτικό» που παλινδρομεί στις αρχαίες κοινωνίες υπέρ του δυνατού, οικονομικά και κοινωνικά, μιας σχέσεως, νομοσχέδιο που υπηρετεί το δίκαιο του ισχυρότερου
ii) Αντισυνταγματικό, ως αντιτιθέμενο σε θεμελιώδεις, μη αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος
iii) Που δεν καλύπτει γενικότερες κοινωνικές ανάγκες
iv) Που ανατρέπει πανάρχαιες και σφυρηλατημένες από την πρόοδο των αιώνων κοινωνικές δομές
Μήπως αποσκοπεί ευθέως στην κατάργηση της οικογένειας ως θεμελίου συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους;
Ζητάμε την υπεύθυνη απάντηση των αρμοδίων Πολιτειακών παραγόντων.
Διατελούμε μετά Τιμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου