Πάντα επίκαιρο το μήνυμα των Χριστουγέννων

Πόσον ευεργέτησεν η ενανθρώπησις του Θεού λόγου την ανθρωπίνην φύσιν.
( Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

Ανεκτίμητον είναι το μέσον που μετεχειρίσθη ο Θεός, διά να κάμη το τόσον μέγα καλόν με την θείαν του ενανθρώπησιν· και αυτό είναι η άκρα ταπείνωσις, εις την οποίαν υπέβαλε τον εαυτόν του και εκοινώνησε την θεότητά του εις την ανθρώπινον φύσιν, δια να μπορή με αυτόν τον τρόπον να πάθη και να αποθάνη διά την αγάπην σου· την οποίαν ταπείνωσιν, κλίσιν ουρανών ονομάζει ο Δαβίδ « και έκλινεν ουρανούς και κατέβη» (ψ. ιζ΄, 9), κένωσιν ο Παύλος « ος εν μορφή υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β΄, 6)· και ο θεολόγος Γρηγόριος ερμηνεύων τί ήτο η κένωσις αύτη λέγει « ο πλήρης κενούται της εαυτού δόξης επί μικρόν, ίν’ εγώ της εκείνου μεταλάβω πληρώσεως ». Ο δε μέγας Βασίλειος συγκρίνων την συγκατάβασιν ταύτην με την δημιουργίαν όλης της Κτίσεως την θέλει ανωτέραν και δραστικωτέραν, ούτω λέγων « Ότι και ηνέσχετο (ο Θεός δηλ.) συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών, και ηδυνήθη προς το ημέτερον ασθενές καταβήναι· ου τοσούτον ουρανός και γη και τα μεγέθη των πελαγών και τα εν ύδασι διαιτώμενα και τα χερσαία των ζώων και φυτά και αστέρες και ο αήρ και ώραι και η ποικίλη του Παντός διακόσμησις, το υπερέχον της ισχύος συνίστησιν, όσον το δυνηθήναι τον Θεόν τον αχώρητον απαθώς διά σαρκός συμπλακήναι τω θανάτω· ίνα ημίν τω ιδίω παθει την απάθειαν χαρίσηται ». Ταύτην την συγκατάβασιν του Θεού λόγου « Απειροδύναμον αγαθότητα της θεαρχικής ασθενείας » ωνόμασεν ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος. Όθεν εις αυτήν την ανθρώπινον φύσιν πού έλαβεν, όχι μόνον υστερήθη από την δόξαν και χαράν και ευδαιμονίαν και ανάπαυσιν που έπρεπε να έχη το τοιούτον αγιώτατον σώμα του από την πρώτην στιγμήν που συνελήφθη, αλλ’ εδέχθη μετά προθυμίας πτωχείαν, κόπους ονειδισμούς, βάσανα, θάνατον σταυρικόν και υπέφερε και έπαθε περισσότερα από όσα έπαθε ποτέ άνθρωπος εις αυτόν τον κόσμον, τόσον εξωτερικώς από τους εχθρούς του εις τα θεία του μέλη, όσον και εσωτερικώς εις την αγιωτάτην καρδίαν του από την προς σε άπειρόν του αγάπην· « ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς, υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας ».

( Απόσπασμα από το έργο του Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου «Πνευματικά γυμνάσματα», (σελ.183-184), Έκδοση Ορθοδόξων Χριστιανικων Ενώσεων. Αθήνα 1950 )

Το κείμενο μας έστειλε η κ. Αικατερίνη Κεχαγιά - Ορφανίδου